Lieve Hugo,

Inderdaad, met jou als werkgever hoef ik niet naar de Voedselbank. Dankzij jou kon ik afgelopen week verschillende keren smullen van een groot stuk abdicatie-gebak. Ik heb mezelf natuurlijk goed getrakteerd naar aanleiding van het aftreden. Ranja, tompoucen, bitterballen: zonder jou als werkgever was dit onmogelijk. Maar zonder jou zou ik ook niet in een mooi huis wonen, in een gedeukte Hyundai rijden en twee keer per jaar op vakantie gaan.

Kortom, waar was ik zonder jou? En ik niet alleen natuurlijk, er zijn nog veel meer mensen die altijd op jouw steun kunnen rekenen. ‘Je bent weloverwogen, met die vertrouwde zakelijkheid die je als geen ander kan combineren met een menselijke ondertoon.’ En Hugo, dat vinden we niet alleen hier, maar ook in de Caribische delen van ons koninkrijk. Je bent daar toch een beetje de aardige suikeroom van overzee. Doet het AD binnenkort niet een actie met munten en postzegels? Ik ga je sparen, absoluut.

Maar los van dit alles Hugo, je leek echt een beetje op Ivo Niehe toen je op mijn verjaardag kwam. Heb je eigenlijk je vingers over de kastjes gehaald? Lag daar ook stof? 

Nu we toch open kaart spelen zal ik eerlijk bekennen dat ik bij binnenkomst je zakken heb gecontroleerd op vuurwerk. De meeste Rotterdammers vertrouw ik wel hoor, maar je weet het nooit zeker.

Je vroeg woensdag naar mijn vriendschappen. Ik dump wel eens iemand, maar niet zo vaak. Ik ben erg trouw. Misschien soms te trouw. Wat ik geleerd heb is dat energie stoppen in een vriendschap niet altijd werkt. Ik kan nog zo hard mijn best doen, maar vaak sta ik dan al tijden aan een dood paard te trekken. Dat heb ik ook bij relaties gehad. Beginnen aan iets waarbij je van tevoren eigenlijk al kon zien dat het niet ging werken. Wat maakt zo’n dood paard zo aantrekkelijk? Zonde hoor, want ondertussen zijn alle dartelende paarden al met elkaar weg gegaloppeerd.

Aan de andere kant is een ingewikkelde, moeizame vriendschap of een relatie vaak ook heel leuk en kleurrijk. Ik heb veel gekken in mijn omgeving. Daar moet je mee kunnen omgaan, dat is niet voor iedereen weggelegd. Ja, soms denk ik: waar was ik zonder al die randfiguren om me heen?

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Tja, gekken als vrienden.

Ik heb een vriend gehad die mij vroeg of ik ook heroïne wilde gebruiken. Toen was de kameraadschap voorbij.

Ik heb een vriend die drie keer per dag moet ejaculeren. Lijkt mij doodvermoeiend, maar mij heeft hij er niet mee. Als hij naar de wc gaat denk ik wel eens: gaat hij nu ‘aftappen’ of doet hij gewoon een nummer 1 of nummer 2? We zijn heel close.

Ik heb een vriendin gehad die stal. Haar probleem raakte mij, omdat ik soms met haar in een warenhuis liep. Zelf ben ik als kind in V&D opgepakt wegens diefstal. Dat wil je niet nog eens meemaken. Die vriendin heb ik dus geloosd.

Ik heb een vriend die geld van me leent. Hij heeft me altijd terugbetaald, dus dat is geen enkel probleem.

Ik heb een vriend gehad die zodra ik mijn kont had gekeerd met mevrouw Borst een beschuitje wilde eten. Dat is het ergste verraad dat een vriend kan plegen. Toedeledokie.

Ik heb vrienden die mij in het veld de bal niet gunnen. En terecht, want ik kan er geen zak meer van. Hoe egoïstisch zij ook zijn, het blijft onbestraft, sterker: ik moedig ze aan de bal niet te geven.

Ik heb vrienden gehad met ontstoken geefklieren. Dat is niet te harden. Zo’n vriendschap is gedoemd.

 Ik heb vrienden gehad die me claimen. Dat gedrag heb ik subtiel ontmoedigd. Toen de boodschap niet duidelijk bleek heb ik gezegd dat ik er niet van gediend was. De een was gekwetst, de ander dankbaar voor zo veel helderheid.

Ik heb iemand in mijn naaste omgeving die bewust geen vrienden heeft. Dan kun je ook niet teleurgesteld worden, beweert hij. Hij is gesteld op zijn gezin, zijn naaste familie, heeft veel collega’s en ex-collega’s en kennissen. Dat is meer dan genoeg. Hij is graag op zichzelf. Ik begrijp hem wel, maar toch zou ik zo niet kunnen leven. Beter een vriend met een hinderlijke of rare eigenschap dan geen vriend. Maar als de hinderlijke of rare eigenschappen de spuigaten uit lopen dan weet je wat je moet doen, Iris.

Aan de vriend die me heroïne bood denk ik nog vaak. Zo gek is hij niet, maar hij zit in het gekkenhuis en is daar, zegt hij, gelukkig.

Hartelijks,

Hugo