Lieve Hugo,

Wat zijn jouw goede voornemens voor 2013? Afvallen? Minder gefrustreerd zijn over Sparta? Of misschien af en toe weer eens met je kop op tv? En wellicht kun je mij wat minder afzeiken?

Mijn goede voornemen is om mijn avonturendrift wat in te tomen. Spannende dingen meemaken is natuurlijk heerlijk, maar er zijn wel grenzen. Afgelopen jaar werd ik soms zo moe van mezelf. Die continue drang om intens en meeslepend te leven staat me ook vaak in de weg. Maar Hugo, ik word er steeds beter in om van kleine dingen te genieten. Een vaardigheid om in 2013 verder te ontwikkelen.

In de lijst met meest stressvolle momenten van het afgelopen jaar, kwam het bezoekje aan Joelia Timosjenko redelijk hoog binnen. Deze ex-premier van Oekraïne ligt in een bewaakt ziekenhuis in Charkov, waar ik als EK-vrouw tussen de Oranjesupporters enige tijd verbleef.

Op een middag sprak ik af met een redacteur van een oppositiekrant, die voor een hernia regelmatig op controle moest in dit ziekenhuis. Omdat de beste man bedreigd werd ontmoetten we elkaar op een geheime locatie. Tijdens het gesprek groeide het idee om op ziekenbezoek te gaan bij Timosjenko. “Fantastisch, we gaan er nu heen!” riep ik enthousiast. Omdat de redacteur een aantal verplegers kende konden we zo doorlopen. We namen de lift en pas bij de kamerdeur bij Timsojenko werd ik door een beveiliger tegengehouden. “Nou ja, ik wil alleen maar wat bloemen brengen,” riep ik verontwaardigd.

Nog een les voor het nieuwe jaar: tart nooit een autoriteit in een voormalige Sovjetrepubliek. Het liep vervolgens nog bijna uit de hand, want toen we beneden stonden werd de redacteur door een politieman herkend en moesten we halsoverkop het gebouw verlaten. In de auto – ik zat in elkaar gedoken op de achterbank – reden we plankgas terug richting het centrum.

In mijn tas zat een extra t-shirt dat ik snel aantrok en ik deed een petje op. We zijn nog een stukje achtervolgd, maar niet voor lang. Halverwege, bij een toeristische waterbron, gooide de redacteur me uit de auto en ging ik quasi geïnteresseerd foto’s maken van de waterput. Ik zette mijn meest naïeve gezicht op en kocht een paar souvenirtjes. Het is allemaal goed gegaan, maar dit soort avonturen mogen best iets meer met mate.

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Kuifje in Oekraïne, dat was je afgelopen zomer, en nu schrijf je ijskoud op dat je minder spanning in je leven wil. Wat ontstellend zonde. Ik heb zó genoten van je avonturen. Ik zou mezelf niet afgunstig willen noemen, maar geplaagd door reisangst kom ik niet meer in de gelegenheid om zoals jij deed een beetje met een Kalasjnikov te mogen schieten of de gevangen genomen ex-premier van Oekraïne een bloemetje te brengen in het ziekenhuis. Die gekkigheid moet je nooit opgeven, Koppe. Nooit. Jouw aan onbezonnenheid grenzende ontdekkingstochten zijn een goudmijn voor je journalistieke en literaire loopbaan.

Ik zal je niet tegenspreken hoor. Maar als jij beweert dat je steeds meer van kleine dingen kunt genieten dan denk ik wel: ach gut, nu al? Je bent nog zo jong om het grootse en meeslepende af te zweren. Is het dan toch de biologische klok die onhoorbaar tikt. Hoor je ’s nachts je eierstokken rammelen? Wil je per se voor je 30^ste een gezin hebben gesticht? Wacht nou toch even. Komt vanzelf.

Mijn verwachtingen voor 2013 zijn niet hooggespannen. Ik heb er toch amper invloed op. Neem Sparta. Als de spelers een fractie hadden van mijn smachten naar, mijn hoop op betere tijden dan stonden we nu stijf bovenaan. Maar voetballers, waar dan ook, missen referentiekader. Kan ook niet. 1959 is voor hen hetzelfde als de slag bij Nieuwpoort in 1600. Ik wed dat deze selectie spelers herbergt die niet weten dat Sparta 53 jaar geleden landskampioen was. Supporters en voetballers leven parallelle levens. Wij leven voornamelijk in het verleden, zij in het heden. Ik zou het die jongens graag eens komen uitleggen, maar ik heb niet de indruk dat de directie van Sparta mij dat durft te laten doen. Ze beschouwen me op het Kasteel als de dorpsgek. Ze zijn bang dat ik de mannen kleineer, beledig. Maar wat zou dat? In het jaar van de degradatie heb ik Kevin Strootman in café Ari een klootzak genoemd, ten overstaan van heel de selectie. Ik ga hier zijn succes niet claimen, maar hij heeft in elk geval niet geleden onder die scherpe uitval.

In dat licht. Of ik je hier minder wil afzeiken in 2013? Ik ben soms scherp. Maar als je me dat wil afnemen dan kunnen we beter stoppen, denk ik. Dat krijg ik er niet uit. Zeg het maar. Niet dat ik dat wil, ik ben ontzettend gesteld op jou en je schrijfsels, maar voor jou tien anderen.

Zet je een vuurwerkbril op?

Hartelijks,

Hugo