Lieve Hugo,

Het laatste jaar zag ik Beatrix al niet meer als koningin. Ze was meer een bezorgde moeder. Na de troonswisseling dacht ik vooral: nu kan ze eindelijk alleen maar moeder zijn. En hoeft ze niet meer voortdurend overal stralend te komen opdraven. Ik vind het ongelooflijk hoe ze – in het jaar nadat haar zoon in coma raakte – nog zo krachtig en positief bleef.

Het was het eerste dat door mijn hoofd schoot toen het nieuws over de abdicatie naar buiten kwam. Ze wil natuurlijk meer bij Friso zijn. Zou ze tijdens haar aftreden erg aan hem gedacht hebben? Zou ze het van binnen niet heel moeilijk hebben gevonden dat het hele land feest vierde en hij er niet bij was?

Zo uitbundig heb ik trouwens geen feest gevierd, hoor. Het was bovendien geen weer voor de tietendoos. Daar heb ik echt een dikke plus twintig graden voor nodig, anders verdwijnen mijn borsten helemaal. En je wilt je klanten geen kat in de zak verkopen. Ook mijn slangenmensact kon ik niet doen. Blessure aan mijn schouder. Zul je net zien. Ben nu natuurlijk wel honderden euro’s misgelopen.

In plaats van geld te verdienen heb ik eigenlijk alleen maar geld uitgegeven. Dat wordt dus niet op vakantie deze zomer. Misschien was het niet slim om in de Amsterdamse Watergraafsmeer te gaan rondlopen. Ik weet natuurlijk dat dit een vrij sjiek stadsdeel is, maar dat de prijzen voor een aangebrande pannenkoek zo hoog zouden liggen, had ik niet verwacht. Voor oude happy-meal-speeltjes betaal je hier zo’n twee euro vijftig, terwijl je daar in het centrum maar een euro voor hoeft neer te tellen. Ook gezien: een Suske & Wiske met beschimmelde kaft voor drie euro. Dat gaat toch veel te ver! In wat voor wereld leven we!

Enig voordeel was eigenlijk dat ik merkte dat de kinderen in de Watergraafsmeer veel meer muzikaal talent hebben dan die in het Vondelpark. De violen en blokfluiten klonken hier redelijk zuiver. En ik heb geen bloedig conflict gekregen met de buurman over de grenzen van zijn kleedje. Hoe was het in Rotterdam?

Ik heb de afgelopen dagen erg aan je moeten denken, Hugo. Hoe is het nu met je nichtje dat zaterdagavond op de fiets werd aangereden? Ben je vaak bij haar geweest?

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Toen wij maandag bij Daffie op de IC van het AMC waren is zoonlief in Rotterdam oranje attributen gaan kopen. Een pruik, een idioot grote bril, van die dingen. Een daad uit zelfbescherming denk ik. Hij zei dat ook wel: ,,Als ik me realiseer wat er met haar gebeurd is raak ik in paniek.” Hij ontkent het ongeluk niet, maar schuift de gevolgen voor zich uit. Hij zegt dat het goed komt en dat hij, zodra ze hem kan begroeten, zal opzoeken.

We hebben gisteren een vrijmarkt bezocht. Wij zijn normaal gesproken echte jagers, maar de opwinding ontbrak dit keer: ik moest me er echt toe zetten om een paar boeken te kopen. Nou moet ik zeggen dat ons huis uitpuilt van al de vrijmarkten. Een westers mens heeft gewoon teveel spullen – en doet er ook moeilijk afstand van. Maar goed, ik vond een paar lekkere boeken voor niet-Amsterdamse prijzen.

Daarna hebben we naar de koninklijke poppenkast op tv zitten kijken. Welkome afleiding, ontzettend leuk zelfs. Ik weet zeker dat ik de Engelse kroonprins Charles na een uurtje in de kerk tegen Camilla zag zeggen: ‘Ik heb nu al een houten reet.’

Die prinsesjes zijn om op te vreten hè. Zo aandoenlijk. Het was allemaal theater natuurlijk, maar ik deed er zelf even hard aan mee. Als ik eerlijk ben heb ik gisteren vrolijkheid geacteerd. Iets te gezellig doen met een gigantische oranje bril op je neus, weet je wel. Soms mág toneelspel, soms móet het. Het ging me ook weer niet zo moeilijk af. Misschien kwam dat voort uit licht optimisme. Daffie heeft haar rechterbeen bewogen bij een pijnprikkel. Wat heet, het was een schop. Daar zit leven in, Iris. Dat maakt me erg blij.

Maar ze was gistermiddag nog wel in coma. Zittend aan het bed van Daffie dacht ik ook aan Beatrix. Je kind overleven hoort niet, maar Friso’s staat is zo mogelijk nog erger voor een moeder.

Reken maar dat Willem-Alexander, kóning Willem-Alexander, gisteren ook aan zijn invalide broer in Engeland heeft gedacht. Ik ben ervan overtuigd dat het ongeluk met Friso de familieband heeft versterkt. Ik merk dat nu ook met Daffie. Slecht nieuws verbindt enorm. Je troost elkaar, niet eens met het grote gebaar, gewoon door aanwezig te zijn. Gedeelde smart.

Hartelijks, Hugo