Lieve Hugo,

Wat ik zo vervelend vind bij ‘De Avonden’ is dat het altijd zo wordt opgedrongen. Het boek is ‘een ongekende prestatie’. En heeft ‘de kracht van een explosie’. Oh pardon, ik zou niet citeren. Ik wil best geloven dat het voor een bepaalde generatie een belangrijk boek was, maar ik kan me die impact van toen helemaal niet voorstellen. Voor mij is het een vlak verhaal. Ik zie alleen een gefrustreerde twintiger die met zichzelf en zijn ouders in de knoop zit: Frits van Egters. Brrr. Gelukkig hoef ik daar geen beschuitje mee te eten.

Het is niet mijn bedoeling om hier allerlei Revianen te beledigen, hoor. Mijn vader is er namelijk één. Er gaat geen gesprek voorbij of de Grote Schrijver wordt wel weer van stal gehaald. ‘Lina Rectum,’ zegt hij dan. Of: ‘Een man moge veel weten: een vrouw begrijpt alles.’

Onbewust probeert mijn vader ook iedereen tot het Reve-dom te bekeren. Zelf hangt zijn huis vol met foto’s van Reve en heeft hij oude inktlappen van de kroontjespen waarmede de Avonden is geschreven. Mijn zusje woont momenteel met haar vriend (Shiva) bij mijn vader in huis. Shiva heeft een Surinaams-Hindoestaanse achtergrond en had voor hij bij mijn vader kwam wonen nog nooit van Reve gehoord. “Wie is die opa, die overal hangt?” vroeg hij zich in het begin af.

Maar toen ik daar laatst ging eten zaten mijn vader en Shiva gemoedelijk te babbelen over het Geheim Landgoed van Reve in Frankrijk. Een hilarisch beeld. Om in de smaak te vallen bij zijn schoonvader zou ik Shiva willen aanraden ook af en toe van die Reviaanse hypercorrecties te gebruiken: ‘Zal ik een peder schillen?’ of ‘Wat voor weder is het vandaag?’

Om de Reve-indoctrinatie verder door te zetten wilden mijn zusje en ik als grapje Shiva de zesdelige Verzamelde Werken van Reve cadeau doen. Maar dat hebben we uiteindelijk niet gedaan. Het huis van mijn vader is praktisch vol en er staan al drie van dat soort units met Verzamelde Werken. Wat dan wel weer kan is Shiva voor kerst een t-shirt geven met de tekst: ‘beter kwijt, dan later niet meer te vinden.’

Voor jou ook zo eentje laten drukken, Hugo? Jij bent ook wel iemand van het Reviaanse geoudehoer toch?

Lfs, Iris

Lieve Iris,

We blazen de boel af, Koppe. Als jij De Avonden een vlak boek vindt dan zijn we uitgeluld. Niks moet in het leven. Vrijheid, blijheid. Vind ‘t wel zielig voor je vader; dat zijn dochter maar niet wil inzien dat zijn idool fenomenaal debuteerde.

Dit stukje moet ik in een halfuur schrijven van mijn fysiotherapeut. Langer mag ik niet zitten van hem. Er is gisteravond iets ergs gebeurd.

Wat zeg ik? Het is niet erg, nee verschrikkelijk. Het is werkelijk een ramp. Met voetballen ben ik zo ernstig door mijn rug gegaan dat ik nu amper kan lopen. Maar zitten ook niet. En liggen evenmin.

Het moment was pijnlijk, vooral voor onze keeper Meindert. Ik werd opgejaagd bij een 1-0-achterstand. Voor het doel langs maakte ik een schijnbeweging, ongeveer een meter van Meinderts doellijn. De tegenstander trapte er heel eventjes in. Toen ik terug wilde veren om de bal weer op te pikken gaven er wat spiertjes niet thuis, ik bleef stokstijf staan. De tegenstander tikte de bal schaterlachend binnen. Toen ik dat veel te laat wilde voorkomen forceerde ik mijn rug.

Toen zag ik de film van mijn leven aan mij voorbij trekken. Die film viel vies tegen. Weinig groots en meeslepends. Hopelijk is het boek beter. 

Die kwetsuur, Iris. Dat ik daarmee ben blijven door voetballen. Als je al niets voorstelt op een voetbalveld en je gaat ook nog eens op 60 procent spelen dan hou je niks over. De scheidsrechter in elkaar slaan is ook al geen optie dezer dagen, bovendien was dat een dag eerder in Arnhem bij MASV – De Paasberg al gedaan.

Wij, koploper in de vierde klasse, verloren met 7-1. En hoe. Weggespeeld, weggevaagd. Het was ontluisterend. Gelukkig nam niemand elkaar iets kwalijk in de kleedkamer, na afloop hebben we gezellig nog wat gedronken.

Ik heb een kerstcadeautje voor je gekocht. Een goedmakertje, omdat ik je soms zo belerend toespreek. Maar toch ook wel meer dan dat. Midden volgende week wordt het in Amsterdam afgeleverd.

Heb je een kerstboom gekocht? Dat doen singles toch ook, een kerstboom kopen? En tuig je ‘m dan alleen op? Dat lijkt mij het toppunt van eenzaamheid – al kun je natuurlijk nooit ruzie krijgen over waar die ene bal moet komen te hangen.

En nu ga ik weer een stukje strompelen.

Hartelijks,

Hugo