Lieve Hugo,

Twee jaar geleden kocht ik in een opwelling voor honderd euro aan bitcoin. Het was het najaar van 2011. Op mijn nachtkastje lagen boeken als “Overleef de kredietcrisis” en “Als de dollar valt”. Op tv boezemden rennende mannen met multomappen onder hun armen iedereen angst in. Het zou allemaal niet lang meer goed gaan, dat was wel duidelijk.

Aangezien de euro waarschijnlijk ook haar beste tijd had gehad, begon ik te flirten met andere valuta.

Over bitcoin had ik toevallig net een artikel gelezen. Het was een nieuw betaalmiddel, ontwikkeld door de Japanner Satoshi Nakamoto. De eerste valuta die níet gecontroleerd werd door banken of overheden, dus geen belastingen meer en niemand die er met een bonus van jouw geld vandoor kon gaan. Maar er werd ook lacherig over gedaan: de bitcoin zou een hype zijn en ieder moment kunnen instorten.

Van de honderd euro die ik omwisselde voor bitcoin kocht ik bij een online Amerikaans winkeltje een pakje Fruitella (1,15 bitcoin) en een Leffe Brown (0,87 bitcoin). Omgerekend was dat toen € 4,65. Hierna vergat ik de munt al snel weer.

Tot ik vorige week las dat de waarde ervan nogal gestegen was. Bitcoin door grens 1000 dollar, schreef RTL-Z.

Neurotisch begon ik in allerlei laadjes te rommelen. Waar was het wachtwoord van mijn online bitcoin-rekening? Ik begon te twijfelen: had de zuinige Nederlander in mij destijds de resterende bitcoins weer terug geruild voor euro’s? Of had ik ze gewoon op die rekening laten staan? In dat geval zag de toekomst er zonnig uit. Een tweede huisje in Brazilië voor tijdens het WK – ik noem maar wat – zouden dan opeens tot de mogelijkheden behoren.

Het pakje Fruitella lag nog altijd in plastic in een keukenlade. Zou dit snoep nu ook een paar duizend euro waard zijn? Of werkte het niet zo?

Ik zocht in al mijn inboxen en op al mijn harde schijven: nergens was dat verdomde wachtwoord. Maar opeens wist ik het weer: bitcoinhype. Ja hoor, schot in de roos, dat was hem. De rekening was leeg, ik had destijds toch alles terug gewisseld naar euro, luisterend naar al die mensen die zeiden dat de munt snel weer zou verdwijnen. Wat een vreselijke teleurstelling! Het wordt een magere Sinterklaasavond, Hugo.

Iris

Lieve Iris,

Jouw 50 bitcoin waren nu 50.000 euro waard geweest. Maar trek het je niet aan hoor. Ik zeg het uit ervaring.

Ik weet nog goed dat ik rond 1998 wat aandelen kocht. Ik had mijn verstandige vader meegenomen naar zo’n gladjakker met rekenmachine, sterker: mijn pa die nooit schulden heeft gehad moedigde mij aan. Nou, Iris, ik had mijn 50.000 euro nog niet ingelegd of er kwam een beurscrash. Bij mijn eerste afschrift was een derde van dat kapitaaltje verdampt. Na het chagrijn hebben we er smakelijk om kunnen lachen. Ik denk omdat ik die 50 mille nooit in een koffertje voor me heb zien liggen. Het is toch een beetje virtueel hè, geld op de bank. Mensen adviseerden me: gewoon laten staan, die aandelen. Zes jaar later was het weer 50 mille waard, maar had ik het tegen een lullige rente op een spaarrekening laten staan dan pas had ik er winst op gemaakt.

Moraal? Zorgen dat je, zelfs in slechte tijden, werk hebt. Dan kun je – zonder gat in je hand tenminste – gewoon lekker leven. Niet te weinig geld, niet te veel geld, dan heb je de minste zorgen.

Laatst vonden we bij mij moeder in een heel klein doosje twee knap opgevouwen bankbiljetten ter waarde van 70 euro. Ze was het kwijt. Dat had best stress gegeven. Mijn gedachten dwaalden tijdens het zoeken af naar mijn oma zaliger. Die was aan het dementeren geslagen. Mijn moeder vond toen in de prullenbak van mijn oma cadeaupapier met daarin een biljet van 100 gulden. We moesten er ook om lachen, omdat het zo absurd was.

Vorige week las ik dat in een verpleeghuis in Rotterdam aftakelende ouderen van hun horloges en ringen worden beroofd door het personeel. Hoe ik ook mijn best doe, daar kan ik de humor niet van inzien. Hebben we met onze aftakelende tantes, inmiddels dood, ook meegemaakt. Ineens was er een doos met juwelen weg. We wisten wie het gedaan had, maar konden niks bewijzen. Lucebert zei het treffend hè. Alles van waarde is weerloos.

En dan heb ik ook nog verzekeringen afgesloten die nu woekerpolissen blijken te zijn. Heeft me duizenden euro’s gekost, die oplichterij. Lachen joh.

Hartelijke groet, Hugo