Lieve Hugo,

Soms moet je een beetje op je woorden letten. Het is één ding dat je mij verwend noemt, maar om dan ook nog te roepen dat ik op mijn lauweren aan het rusten ben gaat veel te ver.

Het blijkt maar weer dat je weinig tot niks van mijn generatie afweet. Kan jij ook niks aan doen: je staat er ver van af. Dat ik, als freelance-schrijver, een kantoortje huur heeft te maken met de ziekte van mijn tijd: er is geen regelmaat meer.

Als je thuis werkt, heb je nooit een voldaan gevoel. Aan het eind van de dag doe ik mijn laptop dicht en verplaats ik me van het bureau naar de bank. Als ik ‘s avonds met m’n tandenborstel in de badkamer sta, check ik nog even m’n mail op m’n telefoon. Het geeft me een armzalig gevoel.

Heb jij ooit wel eens gedacht aan het belang van gezamenlijke leefritmes? Ik geloof er heilig in dat vaste werk-, slaap- en feestritmes moeten worden nageleefd om gelukkig te worden en stress te voorkomen. In mijn omgeving hebben zeker drie mensen het afgelopen jaar een burn-out gehad. Mensen van 25, hè! Ik heb er zelf ook wel eens tegen aan gezeten.

Wat daarbij tegenwoordig vaak wordt vergeten, Hugo, is dat je iets langere tijd moet doen om het leuk te gaan vinden. Als iemand vertelt dat hij of zij al vijf jaar voor dezelfde baas werkt, valt onze mond open van verbazing. Kun je niks anders vinden? Wil je jezelf niet verrijken met wat nieuws? Het schijnt dat de werknemer van nu gemiddeld tijdens zijn loopbaan zestien keer van baan wisselt. Dat zorgt voor een ongelooflijke hoeveelheid aan keuzes, zeker vergeleken met het tijdperk waarin een baan voor het leven was. Ik denk dat door al dat zogenaamde “geshuffle” twintigers hun identiteit kwijt raken. Vaste werktijden en ontspannen in het weekend zijn daarom essentieel. En slaaphygiëne niet te vergeten. Ik heb wel eens een vriendje gehad dat ’s nachts als hij wakker lag alvast online vergaderingen ging inplannen op z’n mobiel. Verschrikkelijk.

Jij bent toch ook wel eens overwerkt geweest? Waar kwam dat door? Jij bent toch ook van de whatsapp en het mailen tussendoor? Misschien een idee om af en toe je telefoon uit te zetten.

 Doei! Iris

Lieve Iris,

Twintigers die zich zorgen maken omdat de regelmaat in hun leven ontbreekt. Dat is hilarisch en zorgelijk tegelijk. Ik moet dat eventjes laten inwerken.

Maak je over mij maar geen zorgen. Twee jaar terug zat ik inderdaad tegen een burn-out aan, maar heb die kunnen voorkomen door te stoppen met al het werk waar ik geen zin meer in had. Op tv alleen maar debatteren in oneliners vond – vind – ik verachtelijk en week in week uit een stukje over voetbal schrijven in de krant schiep na 17 jaar geen enkele bevrediging meer. Met elke bijdrage op tv en in de krant kreeg ik een grotere hekel aan mezelf. Ik deed het vooral, besefte ik, om elke dag kaviaar en champagne te kunnen kopen. Toen ik was gestopt viel er een last van mijn schouders. Sindsdien ga ik fluitend door het leven, Iris, en leef op water en droge crackertjes.

Weet jij wel wat je wil? Dat vraag ik me steeds af. Je bent opgeleid tot politicoloog. Je hebt een studie Russisch gedaan. Je bent romancier/schrijver. Je bent journalist. Je bent columnist. Niet dat ik zeg: make up your mind, maar wat doe je nou het liefste, wat maakt je het gelukkigst? Of valt dat allemaal best te combineren, als je maar niet thuis hoeft te werken? Een kantoortje, is dat werkelijk de oplossing? We gaan het zien, de komende maanden.

Je houdt me een spiegel voor. Ik geloof inderdaad dat er een kloof gaapt tussen jouw en mijn generatie. Wat je beschrijft, dat springen van de ene werkgever naar de andere, lijkt me ongezond. Een mens moet zich op een plek kunnen wortelen. Spanning zoeken is leuk, maar een mens is in zijn werkzame leven ook gebaat bij rust en zekerheid. Werken is geen uitgaan, waarbij het gaat om zo veel mogelijk vertier en snelle kicks.

De elite van jouw generatie, waartoe ik jou ook reken, blaakt van het zelfvertrouwen. De vraag is of dat benijdenswaardig is. Want elk mens heeft een bovengrens. Op een gegeven moment is de sky de limit. En dan? 

Jeetje. Volgende keer weer iets luchtigs bespreken? Het weer of zo. Ik word soms heel onrustig van wind en storm. Misschien heb jij daar een theorie over.

 Hartelijks,

Hugo