Lieve Hugo,

Mijn oma’s kwamen allebei uit Dordrecht. De één woonde in de Balistraat, de ander in de Emmastraat. Typisch Dordtse straten, waar ik als kind in de weekenden heerlijk op straat speelde. De stoep leek daar twee keer zo breed als in Amsterdam en het was in mijn herinnering altijd mooi weer. Mijn ouders kennen elkaar uit Dordt maar zijn op hun twintigste naar Amsterdam verhuisd. Toch lijkt de band met hun geboortestad alleen maar sterker te worden. Ik zie het vooral bij m’n moeder. Hoe langer ze in Amsterdam woont, des te Dordtser ze gaat praten. Vooral met een wijntje op. Achter elke zin wordt ‘hee’ geplakt. Het gaat ineens over aarebeitjes, koekies, kaakies en je moet vooral niet krummelen! Lakker hee. Oftwel, lekker hè?

Mijn oma zei altijd: “We waren van het weekend in Bellegië.” Of, als ik kwam logeren en een beetje verkouden was: “Hebbie opt hoekkie gestaan?” Als ik naar buiten ging vroeg ze: “Hebbie een hemd an?” M’n moeder heeft dat ook jaren lang gevraagd. Een hemd. Ik geloof dat ik dat al sinds m’n achtste niet meer draag.

Als ik nu weer eens in Dordt ben valt het me altijd op dat er zoveel mensen  met gebaksdozen over straat lopen. Ongegeneerd, soms met wel twee of drie op elkaar. Zaterdagochtend haalt men natuurlijk Brokking-gebak, de beste hazelnoottaart van Dordrecht. Verder heb ik nog steeds het idee dat er alleen maar bejaarden in deze stad wonen. Alles gaat er extreem traag – vooral de stoplichten – iedereen heeft altijd zeeën van tijd en er wonen geen mensen zonder kwaaltjes. Dat komt natuurlijk omdat ik de stad eigenlijk alleen maar van m’n grootouders ken. Het staat mijlenver af van het snelle en hippe leven in Amsterdam.

Soms betrap ik mezelf op m’n Dordtse achtergrond. Dan zeg ik: “dat tentamen was echt moeluk.” Of, over een agent: “De pliesie kwam hier vandaag nog langs.”

Vorige week was ik even in Zwijndrecht, bij m’n nicht op bezoek. Een huiskamer vol visite, voornamelijk Dordtenaren. Ik geniet dan echt van m’n tante, die aan komt lopen en zegt: “Moe jij nouns luisteren, hebbie al wat te drinken?”

Maar eigenlijk ben ik niet vaak meer in Dordt. Het was toch de stad van m’n oma’s. En dan maakt een bezoekje me alleen maar droevig.

 Liefs, Iris

Lieve Iris,

Dank. Het sentiment druipt er vanaf. Lekker zeg.

Je schrijft liefdevol over je monumentale oma’s. Hoe ouder je wordt hoe meer je gaat terugverlangen naar ze.

Ik schijn geluk te hebben. Mijn ene oma is altijd bij me. Ze is mijn beschermengel. Dat beweerde althans een medium kort na haar dood. Hij zag een oudere vrouw ‘uit de andere wereld’ achter me. Zij waakt over je, zei hij.

Het werd tijd ook, dacht ik. Toen ze nog leefde kreeg mijn nichtje Erika steevast meer aandacht dan ik.

Die oma was streng gereformeerd en helderziend tegelijk. Wonderlijke combinatie als je het mij vraagt, maar goed, biseksualiteit bestaat ook en Bob Dylan heeft wel eens een cd gemaakt met kerstliedjes.

O ja. Complimenten voor je optreden in DWDD dinsdag. Binnen twee minuten uitleggen waarom Dylan volgens jou de Nobelprijs voor de Literatuur (had) moet(en) winnen, ik vind het knap. Ik was al blij dat er nu eens geen fossiel was uitgenodigd die Dylan moest pushen, maar een jonge schrijfster. Maar eh, wees eens heel eerlijk: een pleidooi houden in twee minuten, bevredigt dat nou?

Ik snap dat een schrijfster van 27 geen nee zegt tegen een uitnodiging van DWDD. Als je met je kop op tv komt verkoop je meer boeken. Maar Iris, zeg niet alleen ja tegen DWDD, Dit was het nieuws, Opium en Nieuwsuur, maar ook tegen Wie is de Mol?, Sterren Springen en desnoods Van der Vorst ziet sterren. Op jouw leeftijd doe je gewoon mee met het circus. Pas als je begint te walgen van jezelf stop je met die hele shit.

Nog even terug naar die ene oma van me. Ze is regelmatig in mijn gedachten. Net als mijn opa’s trouwens. Wat zou ik ze graag interviewen over hun leven. Dat verlangen is, zo eerlijk moet ik wel zijn, aangewakkerd nadat ik had deelgenomen aan het tv-programma van de NTR Verborgen Verleden.

Praten we volgende keer na over Willem Holleeder bij College Tour of laat je je licht liever schijnen over het paranormale?

We zien wel.

Fijn weekend, Koppe.

Hartelijks,

 Hugo