Lieve Hugo,

Door wie ik voorgelezen werd? Ja, wel eens door mijn vader en moeder natuurlijk. Maar ik was zo’n bijdehand kind dat het boek van de oppas afpakte en zei: ,,Kom maar hier, ik zal jou eens even voorlezen.” En dan vervolgens zelf een half uur aan het woord was.

In films heb ik een hekel aan bijdehante kinderen. Zodra er iemand onder de zestien met één of andere wijze levensles komt, pak ik er een teiltje bij. Mochten volwassenen ook nog eens deze raad opvolgen van de bebrilde koter met rugzak – ,,Waarom gaan we niet met z’n allen samenwonen?” – dan zet ik direct de tv uit.

Ik behoor tot de generatie ‘kinderen van babyboomers’, voor wie het begrip hiërarchie een vrij rekbaar begrip is. Of misschien heeft het woord wel helemaal geen betekenis. Wij kunnen er ook niets aan doen dat we zo bijdehand en eigenwijs zijn. Bij een autoriteit denk ik in eerste instantie altijd: ,,Het zal wel weer, laat maar lullen.” Dit gaat onbewust en ik doe het niet expres! Ik probeer me er steeds tegen te verzetten. Het is de erfenis van een bepaalde opvoeding, waarin ouders je beste vrienden zijn. Polderen voor een land is misschien goed, maar polderen in een gezin is vragen om moeilijkheden.

Toch probeer ik al zolang ik me kan herinneren, tegen wil en dank, gezag te creëren. Op de basisschool bleef ik geforceerd ‘u’ en ‘mevrouw’ tegen de juf zeggen tot ze echt geïrriteerd raakte. “Zeg nou maar gewoon Anne-Marie!” De maatschappij helpt dus ook niet bepaald mee. Nu ik dit opschrijf voel ik me eigenlijk weer boos worden. Laat mij godverdegodver mevrouw zeggen. Dit is toch een vrij land?

Gevolg is dat er nu een tegenbeweging op gang is gekomen van jonge ouders die een spijkerharde opvoeding naleven. Ze drinken geen alcohol waar de kinderen bij zijn, dulden geen tegenspraak en gaan al helemaal niet in discussie over wat voor groentes er worden opgediend. Meningen? Die hou je gewoon lekker voor je. Ik wil zelfs nog een stapje verder gaan. Mocht ik kinderen krijgen dan dienen ze me met u aan te spreken en laten ze me helemaal uitpraten. ,,Jij houdt het komende half uur je kop dicht, want ik ga je voorlezen.”

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Zo! Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over zeg. Wat een agressie. Waar komt die ineens vandaar, meissie?

We hebben het nog niet vaak gehad over vroeger, maar ik begrijp van jou dus dat die arme babyboomers nu ook van hun kinderen op hun lazer krijgen. Lijdt een kind werkelijk als het als een halve volwassene wordt behandeld?

Maar wat had je dan gewild? Een straffe opvoeding, in de waan gelaten worden dat je door een ooievaar bent gedropt, niet over je gevoelens kunnen of mogen praten, onderdanigheid, een kostschool? Lijkt je dat wat?

Een lerares tegen wie je Anne-Marie mag zeggen. Is dat erg? Iris, wij hadden op de lagere school mevrouw Van Egmond en meneer Lafeber. Die laatste pakte op het schoolplein onze voetbal af, die kreeg je niet meer terug en je moest 200 keer schrijven: Ik mag niet voetballen op het schoolplein, want dat is levensgevaarlijk. En mevrouw Van Egmond stompte kinderen hard op de bovenarm. Dat dikke loeder bezorgde me blauwe plekken. Ik was verdomme zes jaar, Iris.

Laat ik niet overdrijven. Orde was de norm eind jaren zestig, begin jaren zeventig, Lafeber en Van Egmond waren uitzonderingen. We hadden ook de zachtaardige juffrouw Van der Geest. Een enorme stoot voor wie de jongens hun potlood op de grond lieten vallen. Zo leerden wij bukkend, acht jaar oud, al vroeg spieken – het was de tijd van de minirok, Iris. Dát was onze seksuele voorlichting.

Afijn.

Vind je onze gezagsverhouding prettig, begrijp ik dat goed? Ik zet de toon en ik geef je de ruimte om je een beetje af te zetten. Maar vorige week vond ik je erg brutaal hoor. Je klapte uit de school over mijn gedrag op jouw verjaardagsfeestje en je noemde me een ‘verrader’. Jouw mail van vandaag beschouwende denk ik dat jij het heel prettig vind als ik aankondig dat ik je volgende keer zal straffen bij zulk losbandig geschrijf. Of het een lijfstraf wordt of je salaris inhoud, daar ben ik nog niet uit. Wat vind je erger? Dat je de huur van je leuke huisje niet kunt betalen of dat ik je een pak voor je broek geef?

Mocht je vroeger dan alles uitvreten? Te laat thuiskomen, geen huishoudelijke klusjes doen, je huiswerk niet maken. Dat klinkt als het walhalla, maar ik geloof – je mail overtuigt me – dat ik dat helemaal verkeerd zie.

Hartelijks, Hugo