Lieve Hugo,

Ik ben blij dat de feestdagen weer voorbij zijn. “Familie en vis blijven drie dagen fris,” zei mijn tante op tweede kerstdag. En gelijk heeft ze.

Toch heb ik erg genoten van alle gemütlichkeit rond de boom. Of je het wilt of niet, maar je voelt je als mensch verbonden en komt nader tot elkaar. Sleutelwoorden bij kerst zijn verzoening en begrip. Een voorbeeld. Mijn zusje (zeven jaar jonger) en een vriend van haar kwamen op bezoek. We gingen eten en ploften daarna op de bank.

Ik: “Vinden jullie het leuk om nog een potje te gaan scrabbelen?”

Vriend: “Wat is dat?”

Zusje: “Een soort wordfeud, maar dan op een echt bord.”

Hoe zit het trouwens met jouw goede voornemens, Hugo? Of heb je die niet? Ik heb er een paar. De eerste is mijn telefoon vaker uitzetten. Vooral om me te beschermen tegen de terreur van de selfies en de continue stroom van snapchats. De Calvinist in mij voelt zich verplicht om op alles te antwoorden, maar dat kan heden ten dage niet meer. Telefoon uitzetten dus.

Een ander voornemen voor 2014 is om niet meer bij elk straaltje zon als een idioot naar buiten te rennen. Als het in Nederland mooi weer is, schiet men altijd direct in een soort verkrampte paniekreactie. Eettafels, stoelen: alles moet naar buiten worden verplaatst. Het is natuurlijk bijna nooit mooi weer, dus daar móet van genoten worden.

Zelfde verhaal met natuurijs. Ik ken een meisje dat vorig jaar met haar vader een tocht ging schaatsen. Ze waren net vijf minuten op het ijs of de vader viel en brak zijn linkerhand. Maar hij heeft de tocht toch nog uitgereden. Jahaa, want er ligt maar één keer ijs! Dus daar moét je van genieten.

Ook aan deze weer-terreur doe ik niet meer mee. Verder, en dat is mijn laatste voornemen, ga ik niet meer al mijn levensgeluk ophangen aan het Nederlands Elftal. Ook zonder overwinningen in Brazilië blijf ik een gelukkig en stabiel mens. We gaan ook niet aan de bètablokkers tijdens beslissende poulewedstrijden of halve finales, maar blijven gewoon rustig doorademen en concentreren ons op een punt aan de horizon. Dit voornemen is niet alleen voor mijzelf, maar vooral voor mijn omgeving belangrijk.

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Het woord voornemen deugt van geen kant. Als je je bijvoorbeeld voorneemt om dit jaar te stoppen met roken dan klinkt dat als voornemen niet bepaald overtuigend. Zelfs met een echte deadline ga je, als je je het alleen maar hebt voorgenomen, niet stoppen. Dat wordt uitstel. Dus afstel.

Ik eis van mezelf dat ik een goede mantelzorger ben in 2014. Geduldig, dienstbaar, beschikbaar en alert.

Op tweede kerstdag moest mijn moeder naar het ziekenhuis, op nieuwjaarsdag kwam ze weer thuis. Dit jaar doen we allemaal ons best om haar zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen.

Een weekje ziekenhuis heeft erin gehakt. De eerste dag in haar vertrouwde omgeving was zwaar. Ma was verzwakt en uit haar ritme. Woorden kwamen niet boven en dat frustreerde.

Ook naar: onderweg van haar stoel naar de keuken vergat ze waarom ze was opgestaan. ‘Een schaar, ma,’ souffleerde ik. ‘O ja,’ zei ze. ‘Bah. Ik ben nu echt een oud wijf.’

Ze las de kerstkaarten. Niet alle namen van afzenders klonken haar bekend in de oren. Wij gaven links en rechts voorzetjes. ‘O, die!’

In januari wordt haar eerste achterkleinkind geboren. ‘Dat wil ik meemaken!’ Het klonk vastberaden, meer een eis dan een voornemen. Goed zo, moeders.

Ze las de kerstkaarten. Weer. Zo gaat dat. Wij gaven links en rechts voorzetjes. Opnieuw ja. ‘Háns, de broer van Ineke. Als kind nam je haar mee naar de Bijenkorf. Weet je nog? Zij vond de roltrap zo mooi.’ Die Bijenkorf en de roltrap deden het hem.

De tweede dag thuis ging al beter. Ze vond de woorden. Wel is er professionele thuiszorg nodig.

2013 was vanwege Daffie een kutjaar. Over hoe het met mijn nichtje is zal ik binnenkort schrijven.

2014 belooft niet veel. De eerste dierbare dode is net gevallen.

Dit weekend ga ik naar deel 1 van Nymphomaniac van Lars von Trier. Weer eens iets anders, Iris. Heb jij die film met Charlotte Gainsbourg gezien?

Liefs,

Hugo