Lieve Hugo,

Aan welke goede doelen geef jij eigenlijk? Je schreef vorige week dat als je het materieel goed hebt en/of bekend bent, je moreel verplicht bent iets terug te doen. Liefst in stilte en vooral niet tegen betaling. Heel mooi idee. Dat ‘in stilte’ hoeft van mij niet, je kunt best vertellen aan welk ontwikkelingsland je geld geeft. Wij kennen elkaar nu al zo lang. En we hebben hier in de krant praktisch geen geheimen meer voor elkaar.

Soms zie ik op tv dat er in Syrië nieuwe vluchtelingenkampen worden gebouwd en dan denk ik: Die tent zouden ze wel eens van Hugo gekregen kunnen hebben. Maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.

Typisch Nederlands is trouwens om altijd een mening over andermans centen te hebben. En dan vooral waar die aan uitgegeven moeten worden. Valt die betweterige bemoeizucht niet uit onze volksaard te rammen?

Zo ga ik bijvoorbeeld graag met mijn auto door de wasstraat. Niet echt noodzakelijk – het regent hier tenslotte bijna altijd – en ik krijg er dus ook vaak commentaar op. Maar ik geniet gewoon enorm van dit soort burgerlijkheid en daar wil ik best voor betalen. Er zit er één vlakbij mijn huis, waar boven de ingang een groot bord hangt met: ‘Na afloop gratis stofzuigen!’

Marketingtechnisch gezien een ijzersterke zin. Wie dat heeft bedacht moet opslag krijgen. Alles in mij wil namelijk opeens met een gigantische oerdrift gaan stofzuigen. En daar kan het! Gratis nog wel!

Samen met een vriendin – bij wie ook allerlei driften vrij komen bij deze woorden – ga ik een aantal keer per maand de auto te lijf in die wasstraat. Deuren wagenwijd open, muziek hard aan en dan met twee zuigslangen tegelijk richting achterbank. Het is een hobby geworden waar je veel emoties in kwijt kunt: agressief stofzuigen.

Het personeel kent ons nu ook. Dat was handig, vooral toen de wasstraat vorige maand kampte met een storing. We stonden muurvast in de tunnel, met drie auto’s voor en vijf achter ons. ,,Mogen we jullie gratis koffie aanbieden?” vroeg een medewerker. Natuurlijk, gratis koffie, gratis stofzuigen: we maakten er weer een heerlijk uitje van. Wel jammer dat de storing al na een kwartier verholpen was. We stonden daar net zo gezellig.

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Vorige week moest mijn wagen een APK-keuring ondergaan. Geldklopperij natuurlijk, mijn Audi is pas drie jaar oud, maar er bestaan bedrijven en mensen van, dus mij hoor je niet klagen.

Het was ook tijd voor een bandenwissel. Mijn sneeuwbanden zaten er nog op. De jongen van dienst vroeg mij of ik geen interesse had om mijn auto een goede schoonmaakbeurt te geven.

,,Je bedoelt vanwege die vogelpoep,” zei ik.

Twee weken geleden reed ik mijn wagen door de wasstraat, iets dat ik hoogst zelden doe, misschien wel omdat je bij ons niet gratis mag stofzuigen na afloop. Afijn, de volgende ochtend zat de auto weer onder de vogelstront. Het leek wel of Pino zich had ontlast. Een lading Iris, niet te geloven. Wie op mijn bijrijdersstoel zat kon onmogelijk goed naar buiten kijken door het zijraam. Die dag werd ik twee keer uitgelachen vanwege die onwaarschijnlijke hoeveelheid vogelpoep op mijn verder glanzende auto.

Ik was daarna niet nóg eens door de wasstraat gereden, vandaar dat ik dacht dat de jongen van de garage doelde op de vogelpoep. Toen zei hij: ,,Eh, u onderhoudt uw auto niet zo heel erg goed als ik dat mag zeggen.”

Daar moet ik hem gelijk in geven. Ik heb het nooit gekund. Ooit ging ik als verslaggever van Voetbal International met de 16-jarige stagiaire Jeroen Grueter, tegenwoordig voetbalcommentator Studio Sport, op pad en die jongen zei destijds dat mijn golfje net een vuilniswagen was. Jammerlijk genoeg is dat nog altijd zo: overal liggen lege blikjes en flesjes, snoeppapiertjes, tijdschriften en vol gesnoten papieren zakdoekjes. Ik leer die afschuwelijke gewoonte maar niet af.

,,Wat kost me een goede beurt?”

Met een stalen gezicht zei die jongen 250 euro.

,,250 euro voor een beetje stofzuigen en poetsen?”

,,Maar dan ziet ie er weer als nieuw uit, meneer. Echt, u herkent uw auto niet meer.”

Ik ben geen krent, maar dit vind ik duur. Wil jij het met je vriendin voor de helft doen, Iris? Of misschien wel voor niks, als geste omdat we al twee jaar zo fijn samenwerken. Dan stort ik als ik tevreden ben 125 euro op een door jou te bepalen goed doel. En zal ik op een tuinstoeltje komen kijken hoe jullie je helemaal uitleven in mijn auto? Regel ik koffie, gratis natuurlijk.

Hartelijks, Hugo