Lieve Hugo,

Rond vijf december word ik altijd overspoeld met gevoelens van grote vreugde en diepe verontwaardiging. Het blijft toch een feest waar ik voorgoed m’n vertrouwen in het leven kwijtraakte.

Ik was zeven, en de enige van de klas die nog met volle overtuiging in de goedheiligman geloofde. Zelfs zo erg dat ik er om werd uitgelachen. Ik werd zo gek van mijn klasgenoten dat ik zei dat m’n vader morgen mee naar school zou komen om uit te leggen dat de Sint wel degelijk bestond. M’n vader zou alle kinderen overtuigen en vervolgens zou de rust terugkeren.

In de pauze vroeg ik aan de juf of het goed was als mijn vader morgen iets kon komen uit leggen. Ze knikte.

Thuis gekomen bij m’n vader vertelde ik hem over het plan. “Iris,” zei hij, “we moeten even praten.” Hij gebaarde dat ik aan de keukentafel moest komen zitten. Opeens was het alsof alle ramen in huis waren open gezet, ik kreeg het koud.

In een paar minuten maakte hij korte metten met mijn rotsvaste geloof in de Sint. Eerst dacht ik nog iets van: “Papa is nu zelf een beetje in de war. Misschien draait hij wel weer bij.” Maar toen de boodschap langzaam indaalde begon ik hartverscheurend te huilen. Daarna werd ik woedend. ‘Kom maar,’ dacht ik, ‘wat is er allemaal nog meer niet waar? Hè? Nou? Ik ben zeker ook niet op vijftien januari geboren? En ik ben vast ook geen zeven? En jij bent vast ook niet mijn echte vader?’

Als laatste wanhoopspoging begon ik te schreeuwen dat Sinterklaas wel écht in m’n moeder’s huis langskwam. Daar bestond hij gewoon wel! Ik rende naar de telefoon en belde m’n moeder die alleen maar zei: “Lieverd, papa heeft het je verteld hè?”

Nou, Hugo, toen stortte de wereld helemaal in.

De volgende dag op school probeerde ik iedereen te ontwijken. “Waar is je vader nou?” vroeg een jongetje op het schoolplein. “Hij was ziek vanochtend,” antwoordde ik en rende een ander kant op. 

Prima hoor, ieder jaar weer diezelfde discussie over zwarte en gekleurde pieten en of het een racistisch feest is of niet. Maar kunnen we alsjeblieft ook even stilstaan bij alle volwassenen met een Sinterklaas-trauma? Is daar eigenlijk een steunpunt/hulpgroep voor?

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Elk jaar rond deze tijd herinnert MBO-zoon mij eraan dat ik vroeger schandalig tegen hem gelogen heb wat betreft Sinterklaas. Hij kan zich daar nog altijd oprecht over opwinden. Eén belachelijke verkleedpartij vindt hij het dat feest, waar zeker wat voor valt te zeggen.

Ik deed aanvankelijk niet mijn best om hem de Waarheid te vertellen. Dat komt denk ik omdat ik zelf een soort Sinterklaasslachtoffer ben.

Luister. Ik was nog geen 3 jaar, dus heb het van horen zeggen. Ik zat op schoot bij Sinterklaas en begon onder zijn baard te kijken. Het woord elastiek was ik nog niet machtig, maar hoogstwaarschijnlijk werd mij een of andere constructie gewaar want tegen mijn moeder zei ik heel de dag dat die baard ‘niet echt’ was.

Iets wat ik me nog wel als de dag van gisteren herinner: het was in Weesp, dus ouder dan 5 jaar kan ik niet zijn geweest. We stonden in de auto voor het stoplicht en naast ons stopte een DAF met een Sinterklaas erin. Op zich is dat helemaal niet erg, een paard is zó 19^de eeuws, maar op hetzelfde moment stak er nog een Sinterklaas over. De Sinterklazen zwaaiden naar elkaar. In onze auto werd besmuikt gelachen. Ja, hallo, toen wist ik wel genoeg.

Op de kleuterschool kwam er de volgende dag een joch aanzetten met het lulverhaal dat er hulp-Sinterklazen bestonden. Ja, dat klopte wel. In die zin dat er alleen máár hulp-Sinterklazen waren. Sinterklaas uit Spanje? Mijn reet. Ruim voor mijn zesde was ik erachter dat het origineel een flagrante leugen was, een vroege overtuiging die als bijkomend voordeel heeft dat het fenomeen liegen niet een louter negatieve gevoelswaarde heeft. Want, laten we wel zijn. Dat toneelstukje voor volwassenen levert kinderen veel cadeaus op.

Maar al zo vroeg zo wijs maakt eenzaam, Iris. Om die reden heb ik er alles aan gedaan om van wat nu MBO-zoon is op heel jonge leeftijd een diepgelovige te maken. Dat is zo goed gelukt, dat ik op zijn negende moest besluiten om aan een licht beschonken Sinterklaas te vragen of hij als mijn zoon keek zijn baard naar beneden wilde trekken. Toen de gehoorzamende Goedheiligman ook nog eens een boer van zes seconden liet, viel bij zoonlief gelukkig eindelijk het muntje.

Sterkte met je jeugdtrauma, Iris.

Hartelijks,

Hugo