Lieve Iris,

Vind je dat je een vreemde kan vragen hoe hoog de huur van het huis is?

Dat zit zo. Ik zat afgelopen weekend in Londen tijdens een informeel etentje naast een jonge vrouw uit Londen van wie ik had gehoord dat ze een tv-presentatrice is, iets dat me verbaasde trouwens, BBC-allure was haar vreemd. Maar goed, ook Engeland kent natuurlijk mindere tv-kanalen.

Ze hoorde bij een mij onbekende Nederlandse pokerspeler tegenover haar. Nadat ik me had voorgesteld en het één minuut en 32 seconden over obligate dingen was gegaan, vroeg ik wat zij in East End aan huur betaalde? Dat interesseert me altijd oprecht als ik een metropool bezoek, wat de huurprijzen per vierkante meter zijn.

Nou, die vraag vond ze impertinent. Dat zou het zelfde zijn, zei ze, als je mij vraagt hoeveel ik verdien.

Hoeveel verdien je?

Ze kon er niet om lachen, zo’n type was het.

Ze zette een flesje bier aan haar lippen en klokte het spul naar binnen, iets dat vrouwen in Nederland in een restaurant niet per definitie doen trouwens, al mogen ze van mij.

Hoe oud ben je?, vroeg ik. Dat was een provocatie. Dat vraag je niet aan een vrouw, dat weet ik, maar ik gruwde van haar tuttigheid, haar arrogantie, heel haar wezen.

Zeg jij het maar, zei ik, waar zullen we het dan over hebben?

Na vier uur pokeren wilde ik graag de diepte in over iets. Ik vind namelijk dat converseren is bedoeld om relevante informatie uit te wisselen, om kennis te vergaren – een mens krijgt in het leven al genoeg slap geouwehoer te verstouwen, verbrandt genoeg tijd met ledigheid.

Ostentatief zweeg ze even en knoopte toen een gesprek aan met de haar onbekende naast haar.

Toen ben ik maar opgestaan Iris, de avond was me te lang. Vroeger zou ik zijn blijven zitten en had ik zo’n type aan het huilen gemaakt. Ik kwam bij een mij bekende vrouw te zitten met wie ik anderhalf uur over depressies en psychiaters heb zitten praten. Daar knapte ik flink van op.

Heb jij moeite met het nemen van beslissingen? Wat heb je trouwens gestemd vorige week?

Hartelijks,

Hugo

Lieve Hugo,

Ik ken niemand die zulke impertinente vragen kan stellen als jij. Als ik je zie weet je altijd binnen vijf minuten wat ik die ochtend ontbeten heb, wanneer ik voor het laatst seks heb gehad en waar ik Ajax heb gekeken. Het maakt jou ook niet uit of we in een volle kantine staan. Volgens mij stel jij het liefst persoonlijke vragen met een heel gezelschap erbij. Ik bedoel, je had die vraag over huurprijzen best op een meer discrete manier kunnen stellen. Of je had het later op je hotelkamer kunnen googlen. Je zit zo’n vrouw gewoon uit te dagen en daarom heb ik een beetje met haar te doen.

Zelf kan ik je directheid wel waarderen, maar dat komt omdat ik ook zo ben. Afgelopen zomer kon ik helemaal los met allerlei impertinente vragen langs de grens.  Ik mocht daar voor het AD mensen over hun kofferbak interviewen. Heerlijk was het om stelletjes het hemd van hun lijf te vragen. “Waarom is het slaapmatje van Rik twee keer zo breed als dat van u?” vroeg ik aan een vrouw uit Drenthe. “Oh, omdat hij last heeft van z’n rug. Maar vindt u dat eigenlijk wel prettig?”

“Nee, ik wilde eigenlijk ook zo’n breed matje,” begon ze, “maar dat zou niet meer in de tent passen.”

Ik inspecteerde de kofferbak. “Is daar ruzie over geweest? Zo’n matje is natuurlijk erg belangrijk. Daar slaap je de hele vakantie op.” De vrouw begon gegeneerd te knikken. “Ja, nou, ik wil daar liever niet over praten, maar ik had eerst ook een groot matje. Nog van mijn ex-man. Toen mijn huidige partner dat hoorde wilde hij niet dat het ding mee ging naar Zuid-Frankrijk.”

In de verte kwam de huidige man aanlopen van het tankstation, twee grote bekers koffie in z’n handen. “Wat overdreven zeg,” antwoordde ik, “ik ga eens even vragen waarom hij daar zo’n punt van maakte.”

De vrouw begon te piepen. Ze smeekte om het woord ‘slaapmatje’ sowieso niet in zijn aanwezigheid te bezigen. Toen heb ik het verder maar laten zitten. Hun vakantie moest wel leuk blijven.

Vrijdag beantwoord ik je impertinente vraag over mijn stemgedrag.

Liefs, Iris