Lieve Hugo,

Jammer dat je verloren hebt met poker. Maar je hoeft mijn volgende acupunctuurafspraken niet te betalen, want ik ben er rigoureus mee gestopt. Ik doe niks meer in de magnetron en eet weer gewoon koude mandarijntjes.

Vorige week bleek in de praktijk een Inval-Chinees aanwezig, die nauwelijks Engels of Nederlands sprak. Ze had alle behandelingen overgenomen omdat de knappe Azerbeidzjaanse arts (ja, mijn arts dus) naar het buitenland was vertrokken. In goed vertrouwen ging ik weer braaf in het achterafkamertje op de plank met de witte handdoek liggen.

Nadat ze de deur had dichtgedaan dommelde ik langzaam weg met de spelden in m’n buik. Ik sliep heel diep en werd verward wakker. Vervolgens lag ik nog zeker twintig minuten naar het plafond te staren. Ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren voor de Inval-Chinees me kwam bevrijden. Met m’n linkerhand graaide ik in m’n tas, die in de stoel naast me stond. Tien voor vijf, las ik op m’n telefoon. Jezus, ik lag hier al vijftig minuten. Zou ik kunnen opstaan met die naalden? Ik maakte een foto en appte die naar een vriendin. ‘Volgens mij zijn ze me vergeten. Kan ik die naalden er zelf uit halen of moet ik nu 112 bellen?’ vroeg ik. Ze antwoordde dat ik beter eerst naar de praktijk zelf kon bellen, misschien was er nog iemand aanwezig.

Naarstig googlede ik het telefoonnummer. In de verte hoorde ik een rolluik dichtgaan. Iemand met een rinkelende sleutelbos in een aangrenzend gangetje liep voorbij. ‘Help,’ riep ik met droge mond. ‘Help!’ Ik schraapte m’n keel en schreeuwde nu: ‘Excuse me!’

Ja hoor, ze was me inderdaad vergeten. Hoe kon dat nou? Er werden hier mensen met grote trauma’s geholpen. Had ik er nu net niet één opgelopen?

Eenmaal buiten zag ik op het raam in grote letters: ‘Stop hier uw depressie! Stoppen met roken! Krijg hier uw energie terug! Stop hier uw chronische vermoeidheid!’

Eigenlijk kon je aan de buitenkant al zien dat er iets niet klopte. Het lag aan de uitroeptekens. Ik had ook eens een hotel geboekt met de tekst: ‘Beste kamer! Beste prijs! Mooiste uitzicht!’ Dat bleek ook een gribushut. Bij die Inval-Chinees zou ik nooit meer binnenstappen. Wel jammer van de Azerbeidzjaanse arts.

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Wat ik mis in je verhaal is een goede scheldkanonnade! Ja, ik heb er een uitroepteken achter gezet. Dat die Chinees je vergeet, dat pik je toch niet, Iris?

Dokters die een patiënt slecht behandelen mag je hun vet geven. En met slecht behandelen bedoel ik een horkerige, arrogante of ongeïnteresseerde houding. Wie je ook de waarheid moet zeggen: medische mompelaars, snelsprekers, zwijgers. Ik raad het altijd iedereen aan. Wees assertief. (Wacht even, ik gooi er een uitroepteken achter.) Wees assertief! Laat je niet behandelen alsof je zwakzinnig bent.

Dus:

Wat bedoelt u?

Ik versta u niet.

Gebruikt u alstublieft niet van die moeilijke woorden.

Eén keer heb ik mijn mond gehouden, Iris. Ik was een jaar of 19, 20 en kwam bij een vervanger van mijn huisarts terecht. Het was weekend en ik stierf van de buikpijn.

Om te beginnen gaf hij me geen hand.

,,Trek uw broek en onderbroek maar uit en gaat u liggen.”

Gebiedende wijs.

Hij had een griezelig hoofd.

Zijn aanrakingen waren onzacht.

Bij mijn eigen dokter voel ik me niet naakt, maar toen, bij hem, voelde ik me dat wel. Ik wilde van tafel, ik wilde zeggen laat maar zitten – maar ik durfde niet.

Het ergste was: hij verlustigde zich aan mij. Ik wist het zeker. En toch twijfelde ik. Die man doet gewoon zijn werk.

Ik moest me omdraaien.

Toen ik zijn blik ving wist ik het zeker. In de beslotenheid van zijn praktijk genoot deze engerd. Maar ik zei niks. In verwarring liet ik het me overkomen.

Plastic handschoen. Vaseline. Het ging onzacht. Het duurde te lang. Ik gruwde van deze man.

En ik zei niks. Even later, tegenover hem, hij schreef me wat voor, een laxerend middeltje waarschijnlijk, liepen de rillingen over mijn lijf. Ik kon natuurlijk niks bewijzen, maar mijn intuïtie laat me nooit in de steek, Iris.

Ik ben nu vijftig. Elk jaar moet mijn huisarts eventjes bij me naar binnen om te voelen of het goed gaat met m’n prostaat. Plastic handschoen, vaseline, hups zo gebeurd. We praten tijdens deze routinehandeling gewoon verder. De laatst keer had ik het over de mooie schilderijen in zijn spreekkamer.

Een trauma heb ik dertig jaar geleden aan die vervangende arts niet overgehouden. Maar was het me nu overkomen dan was ik subiet van tafel gestapt.

Wees assertief. Uitroepteken.

Hartelijks,

Hugo