Lieve Hugo,

Je vroeg of ik van zwervers hield. Jazeker, tegenover mijn oude huis stond er altijd één onder het afdakje bij de Aldi. Soms gaf ik hem na het boodschappen doen een ambachtelijk rundvleesslaatje, een yoghurtdrank met ondefinieerbare vruchten of een stuk afgeprijsde chocolade van een reeds lang vervlogen feestdag. Typische Aldi-producten, die hij altijd gretig aanpakte.

Ik gaf hem geen Schultenbrau natuurlijk – het befaamde Aldibiertje  – want daar help je zo’n man uiteindelijk niet verder mee. Tussen haken, ik ben echt enorme fan van deze supermarkt, al is het alleen maar omdat het personeel in witte chirurgenjassen loopt. Ook hebben ze een aparte inpakwand, zodat je zonder stress bij de kassa je boodschappen kunt inpakken. Dat vind ik – nu ik op leeftijd begin te raken – erg prettig.

Ik heb trouwens ook een kennis die dakloos is. Omdat hij geen huis kan vinden, staat hij in de zomermaanden op een camping. In de winter logeert hij bij vrienden en kennissen. Ondertussen solliciteert hij zich suf.

Er zijn veel mensen om mij heen werkeloos. Twintigers die vier jaar politicologie studeerden en momenteel ergens achter de bar staan. Ik hoor aan de lopende band verhalen over hoe moedeloos ze worden van alle afwijzingen. Het blijft vreemd dat de kranten drie jaar geleden nog vol stonden over het tekort aan arbeidskrachten. Toen moest zo nodig de pensioengerechtigde leeftijd omhoog en nu zitten we weer met jeugdwerkeloosheid. En als de economie vervolgens in een dal zit wordt meteen de VUT weer van stal gehaald. We gaan continu met de waan van de dag mee en laten ons leiden door allerlei kortzichtige maatregelen. Ik snap daar niks van.

Waarom besluiten we niet dat iedereen gewoon na veertig jaar werken recht heeft op een pensioen? Een stratenmaker die op zijn achttiende begint is op zijn achtenvijftigste gewoon op. Terwijl iemand die tot zijn dertigste in de collegebanken heeft gezeten – en waar dus veel in geïnvesteerd is – best tot zijn zeventigste door kan.

Ik ben geen econoom maar dit lijkt me toch een voor de hand liggende oplossing. Tot welke leeftijd wil jij doorwerken?

Liefs, Iris

Iris,

Dit is mijn 18^de jaar bij deze krant, ik heb me voorgenomen om hier in elk geval de 25 jaar vol te maken als stukjesschrijver. Ik zou best eerder achterover kunnen gaan leunen, maar ik blijf schrijven tot ik een ons weeg, gewoon omdat ik niets anders wil.

Ik romantiseer wel eens over de stapel boeken die ik in een vacuüm van tijd en ruimte weg kan lezen, maar dat tussen het schrijven door doen is veel beter. Een mens moet bezig zijn. Dat geldt althans voor mij. Maar natuurlijk wel mopperen hoe druk ik het heb, ken je dat?

Het beeld dat je schetst over jouw generatie is akelig. Je raakt een teer punt. Jeugdwerkeloosheid is waardeloos. Als naast ongeschoolde mensen ook de studiebollen niet aan de bak komen dan gaat dat ten koste van ons gemoed.

Ik heb ontzettend te doen met net afgestudeerde journalisten. Het valt niet mee om een baan te vinden en als freelancer word je nou niet bepaald overbetaald. Het is een rottijd. Ik las laatst een blog van een werkzoekende jonge journaliste in Amsterdam. Wat zij allemaal niet had geprobeerd om werk te krijgen – pijnlijk.

Gisteren las ik hoe moeilijk sommige MBO’ers het straks zullen hebben. Ik begrijp daar geen moer van. Hoe kun je bijvoorbeeld nou met je MBO-zorgdiploma kansloos zijn met miljoenen tinten grijs op komst? Al die ouwetjes moeten toch verzorgd worden? Het kabinet kan toch niet blijven bezuinigen in de zorgsector?

Ik blijf optimist. Het zijn golfbewegingen. In 1980 was ik 18 jaar. De werkloosheid was gruwelijk, maar vier jaar later was de economie aangetrokken en had ik mijn eerste vaste baan te pakken. En mijn laatste trouwens. Ik ben na Voetbal International nooit meer in vaste dienst geweest. Da’s beter voor mij. Zoals je misschien weet heb ik problemen met gezag. Eigen baas zijn is aangenaam, al is dat natuurlijk ook weer relatief. Je mag je opdrachtgevers niet teleurstellen. Een groot eergevoel is vereist als kleine zelfstandige. Hoe zit dat bij jou? Hoe ambitieus ben jij eigenlijk, Iris Koppe?

Of denk je straks: laat prela de centen maar verdienen, dan voed ik de kindjes wel op? Je kent je vrijer nu drie weken, hoogste tijd voor zo’n levensvraag, lijkt me.

Hartelijks, Hugo

Deze week verschijnt Kroniek voorlopig voor het laatst. Hugo Borst neemt een halfjaar verlof, onder andere om een biografie te schrijven over Louis van Gaal. In december hervat hij deze stukjes voor het AD. Iris Koppe werkt die tijd aan haar derde roman. Ook zij keert daarna terug op deze plaats.