Lieve Hugo,

Nu Mandela dood is hoop ik dat we door kunnen gaan met het bestrijden van ongelijkheid. Zoals Rutger Bregman onlangs in de Correspondent schreef: “Of het nu gaat om depressies, criminaliteit, overgewicht of kindersterfte – er ligt steeds één grote boosdoener aan ten grondslag: ongelijkheid.”

Niet alleen in Zuid-Afrika, maar ook in West-Europa en Amerika – waar een gigantisch verschil is tussen arm en rijk – mag het allemaal wel wat eerlijker. En dan bedoel ik op alle fronten: rijk-arm, zwart-wit, man-vrouw. Laten we de geest van Mandela meenemen naar 2014.

Maar goed, nu eerst genieten van de kerstperiode die is aangebroken. Gelukkig horen er geen surprises bij de kerst, stel je voor, moet ik weer een week vrij nemen. Ik doe de kerst dit jaar lekker low-profile. Mochten anderen mij cadeaus willen geven dan kan dat natuurlijk altijd.

In dat geval staan op mijn verlanglijst een amperbroekie (Afrikaans voor string) en een troetelbeesie (Afrikaans voor huisdier). Een normaal huisdier, a la een kat of een hond, is prima. Ja, ik zeg het er even bij want een vriendin van mij doet nu aan urban-bee keeping. Dat is de opvolger van urban-farming; oftewel je bezig houden met plattelandsactiviteiten in een stedelijke omgeving. Je houdt dan bijvoorbeeld op drie hoog achter – op een doorgeroest balkon waar de zon nooit komt – zeven kippen. Of in het geval van mijn vriendin zet je een bijenkorf in je 2×2-tuintje dat je deelt met drie andere studenten.

Ik zou ook wel aan urban farming willen doen, maar ik denk niet dat dit goed bij mijn buren valt. Dat wordt een slopende guerrillaoorlog en dat is zonde van m’n hortensia’s.

Die vriendin met haar bijen is trouwens sinds kort weer single – alleenlopend in het Afrikaans. Logisch, bijen vragen zoveel aandacht! Zo’n man schiet er dan bij in.

Maar dan zegt zij: “mag ik ook gewoon een mancave hebben? Waar ik me terugtrek met mijn bijen?” Heb je dat artikel gelezen, Hugo, afgelopen zaterdag in het AD? Het is een plekje voor de man in het huis of de tuin, waar het kakelende vrouwtje niet welkom is.

Die vriendin had natuurlijk helemaal gelijk. Het zou een universeel vrouwenrecht moeten worden om je terug te trekken in je mancave zonder problemen. Gelijkheid op alle fronten!”

Iris

Kun je geen keuze maken, Koppe? In 380 woorden prop jij Mandela, Kerst, urban-farming, huisdieren en een mancave. Knoop nou eens in je oren: een stukkie mag maar over één ding gaan. Heeft heus niet alleen Bril me gezegd, maar hoor het Martin wel zeggen: ‘Een thema, jongen, anders wordt het gegarandeerd een flutstukje.’

Één ding dus, Koppe. Bij mij is het vandaag ergernis. Maar dat had je vast gemerkt. Was ik niet zo chagrijnig geweest dan had ik me ook geërgerd aan je column van vandaag. ‘Laten we de geest van Mandela meenemen naar 2014,’ schrijf je. Dat is toch een zin van niks, Iris! Typisch zo’n zin uit een speech van onze koning of het thema van het kerstnummer van de Margriet. Hij, Mandela, was heus niet alleen nobel hoor. Hij had zo de pest in dat hij de Nobelprijs voor de Vrede moest delen met Willem de Klerk dat hij die man vernederde tot op het bot. Kijk uit met idolatrie, Koppe, want niemand deugt voor 100 procent, jouw Bob Dylan ook niet en noem eens iemand, een heilige, eh, neem Van Basten, weet je wat hij ooit flikte? Hij brak de kaak van voetballer Pascal Plovie. En die Belg bleek vereerd! Omdat Marco het had gedaan. Is dat ergerlijk of niet?

Van Basten zei me eens in een bui van openhartigheid: ‘We zijn allemaal hoeren.’ Marco was na een urenlange behandeling van haptonoom Ted Troost net bevrijd van al zijn ergernissen en een uur later, tijden een jolig interview, gooide hij dat hoerenzinnetje eruit en toen hij dat teruglas ontkende hij het niet, maar hij was wel vervuld van ergernis, omdat die uitspraak op dat moment wel klopte maar het was te lomp om het voor altijd vast te leggen, maar ja, dat was op dat moment wel mijn taak en tot de dag van vandaag zijn er journalisten en columnisten die zijn uitspraak opdiepen, tot Marco’s, jawel, ergernis natuurlijk, want hij is nu een kwarteeuw verder, voor zijn gevoel lichtjaren verder, aan zo’n uitspraak wil hij niet herinnerd worden en nu staat het er verdomme weer, en eigenlijk ergert het mij dat ík nu degene ben die met die uitspraak weer op de proppen kom, maar goed beschouwd is het jouw schuld, met je gezemel over de geest van Mandela.

Hartelijke groet, Hugo