Lieve Hugo,

Op verzoek van jou ben ik naar het tweede deel van Nymphomaniac geweest. Tijdens de film bekroop mij hetzelfde gevoel als ik altijd heb bij de boeken van Michel Houellebecq: waarom moet ik dit zien/lezen?

Dat het leven slecht en verdorven is, weet ik al. Been there, done that. Kom eens met iets nieuws.

Waarom zou ik op een mooie winterse middag naar een film gaan zitten kijken waar hoofdpersoon Joe zoveel seks heeft dat ze gevoelloos is geworden? En waarna ze vervolgens op zoek gaat naar extremere vormen om weer wat te voelen; zoals afpersing en seks als zelfmutilatie? Het maakt me niet uit dat de film aan elkaar hangt van onvolledige verhaallijnen, oppervlakkige personages en – dit was wel het meest pathetische – het herbarium van de overleden papa van Joe. Maar ik vraag me gewoon af wie hier geïnteresseerd in is?

Nog een voorbeeld, Arnon Grunberg. Geweldig schrijver, stilistisch briljant, maar ik lees nooit meer een roman van hem. Ik kan niet tegen die zwartgalligheid van de personages. Nergens een sprankje hoop, nergens wat medelijden of ontroering. Nee hoor, alleen maar duisternis.

Gelukkig is dat epos van Von Trier nu weer achter de rug en kunnen we door naar de volgende hype: het nieuwe boek van Haruki Murakami – De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren. Afgelopen zaterdag zat ik bij een lezing over de Japanse bestseller auteur. En Hugo, deze man intrigeert mij echt.

Murakami staat elke ochtend om vier uur op. Dan gaat hij vijf uur lang schrijven en daarna zwemmen. Hij meent dat schrijven gelijk staat aan topsport en dat hij daarom zijn 65-jarig lichaam in goede conditie moet houden. Hierna gaat hij eten en om negen uur duikt hij zijn bed in.

Door dit strakke schema geeft hij weinig interviews en ook een sociaal leven heeft hij niet meer. In een interview zei hij eens dat hij vaak in vriendschappen teleurgesteld is – ook het thema van veel van zijn boeken trouwens – en dat hij er niet meer aan begint. Nu zou het ook niet meer kunnen, want vrienden passen vrijwel niet in zijn schrijfschema. Saaie boel hoor, maar ja, wel een goeie schrijver. Toch zou ik niet met die man getrouwd willen zijn. Kan natuurlijk ook niet, want ik pas al helemaal niet in dat schema.

Lfs, Iris

Hé Iris,

Jij hebt vast ook nooit van W.F. Hermans gehouden? Laat me raden: veel te cynisch.

Zojuist heb je Lars von Trier, Michel Houellebecq en Arnon Grunberg in de vuilcontainer gegooid. Is dat lef of angst, vraag ik me af? Of toch gemakzucht?

‘Waarom moet ik dit zien/lezen?’ Dat schrijf je me. Je moet helemaal niks, Iris. We doen voor jou volgende keer gewoon Verliefd op Ibiza, je mag ook al mijn Suske & Wiskes hebben.

Kom eens met iets nieuws, verzucht je. Die vind ik geestig. Alle literatuur (films) gaat over hetzelfde. Liefde, dood, het menselijk tekort, schuld, identiteit, geldingsdrang, macht, geloof, hoop. Als jij een nieuwe gemene deler weet, ben je als schrijver multimiljonair.

Jij houdt van luchtigheid. Ik snap dat wel. Ik herken het vluchtgedrag. Heb ik ook. Maar af en toe moet het, Iris. Even afdalen naar de stinkende stegen van de menselijke ziel. Ik denk als kijker of lezer dan altijd: gelukkig ben ik hem/haar niet.

Regisseur Lars von Trier durft tenminste. Ik vind zijn film over de seksuele outcast Joe geslaagd. Omdat Nymphomaniac beklijft. Het is een flinke tijd geleden dat een film zo lang bij me bleef. Ik wilde de lotgevallen van de hoofdrolspeelster net van me afschudden, maar dat lukte nog niet.

Von Trier is een man vol angsten en gekten. Met zijn films onderzoekt hij zijn onrustige natuur. Jij wilt daar niks mee te maken hebben. Ik denk dat jij Freud ook niks vindt. Psychotherapie haalt de boel maar overhoop.

Over gek gesproken. Ik ben net begonnen met het herlezen van Bukowski’s Kind onder de kannibalen. Bij de nieuwe vertaling schrijf ik een voorwoord. Heb jij wat met die schrijver, Iris? Of is dat ook al te confronterend?

Hij was een mafkees eerste klas, zeker. Er bestaat een docu waarin hij zijn vriendin een paar klappen verkoopt. Je kunt het op YouTube vinden. Je weet echt niet wat je ziet. Ik zal niet beweren dat zulk geweld geoorloofd is omdat zijn verhalen zo goed en aangrijpend zijn.

Hoewel.

Hartelijks, Hugo