Lieve Hugo,

Ik werd echt niet goed van al die loftuitingen over het Rijksmuseum. Wat een overdaad aan superlatieven. Mag ik als normale sterveling eigenlijk wel naar binnen? Ook met een verkoudheid en een hoestje? Of tast ik dan de meesterwerken aan?

Leuk dat het allemaal zo fantastisch verbouwd is, maar laten we niet vergeten dat dit museum zes jaar te laat is opgeleverd, met een schrikbarende kostenoverschrijding. En denk eens aan die tientallen mensen die dag in dag uit moesten omfietsen vanwege de renovatie. Hoeveel minuten hadden zij ’s ochtends langer in bed kunnen blijven liggen? Had men die fietsers niet kunnen uitnodigen voor een voorbezichtiging? Nee, er moesten natuurlijk weer BN-ers van stal gehaald worden. Terwijl de mensen van Oh Oh Cherso nooit door weer en wind hebben moeten omfietsen.

Wees blij dat je niet uitgenodigd was voor de voorbezichtiging, Hugo. We gaan een keer samen. Midden op de dag, als het prachtig weer is en er geen Aziaten met slechte adem op je hiel gaan staan bij de Nachtwacht.

Over kunst gesproken. Mijn favoriete plek is de Rembrandt-zaal in de Hermitage. En dan heb ik het niet over die smurfendependance aan de Amstel, maar over de echte Hermitage in Sint-Petersburg. Daar weten ze als geen ander hoe je kunst tentoon moet stellen. Groots en met bravoure. Zodat het lijkt alsof dat schilderij er alleen voor jou hangt. Voor optimale sfeer zetten ze ook vaak een stokoud vrouwtje op een kruk in de hoek, soms met stok of bezemsteel. In een zaal met 19^e-eeuwse kunst leveren ze er een 19^e-eeuwse suppoost bij. Wat een service!

Over Russen gesproken. Ik was afgelopen maandag tijdens het staatsbezoek van Poetin behoorlijk zenuwachtig. Vooral omdat ik steeds dacht: Hopelijk kleedt iedereen zich een beetje normaal tijdens die demonstratie. Er hoeft namelijk maar één als Indiaan getooide homo met zijn snikkel te zwaaien en de werkdag van de Russische pers zit erop. Ze maken nog een shotje op de wallen en draaien een prachtig itempje in elkaar: onzedelijke tulpenstaat nog dieper gezonken.

Hopelijk was die Indiaan te laat – omdat hij ergens moest omfietsen – en heeft de demonstratie iets opgeleverd. Al was het alleen maar dat Poetin dacht: Hé, die homo’s zijn eigenlijk best normale mensen.

Iris

 

Lieve Iris,

Wat ik me nou afvraag hè: zou Vladimir Poetin werkelijk denken dat wij vanwege onze extremistische splinterpartij SGP die geen vrouwen toelaat en de pedoclub Martijn even slecht zijn als hij? Gelooft zo iemand die natuurlijk nooit wordt tegengesproken (nooit doen, hij heeft de zwarte band) dat óók wij een loopje nemen met de mensenrechten, net als hij? Misstanden vind je zelfs in heel democratische landen, blijkt. Is dat nou een rechtvaardiging voor een potentaat om de boel thuis nog eens lekker extra te schenden?

Maar nu iets echt belangrijks, Koppe.

Geloof me, ik heb niets tegen fietsers – alleen tegen fietsers in Amsterdam. Daarom neem ik aanstoot aan jouw pleidooi om fietsers voorrang te verlenen in het Rijksmuseum. Zij, gratis naar binnen? Schei eens uit. Heb jij je niet geschaamd voor de vertraging van twee jaar die het Rijks extra heeft opgelopen omdat fietsers op hun strepen gingen staan? Kijk de schitterende documentairereeks over het Rijks er eens op na en je weet meteen hoe belachelijk machtig fietsers in Amsterdam zijn. De fietsers zijn de krakers van 1980: anarchisten, uit op verwarring.

Fietsers in Amsterdam gedragen zich als hooligans, Iris. Hun superioriteitsgevoel is even stuitend als breed geworteld. Zelfs moeders veranderen op bakfietsen in wezens die in staat zijn tot terreuraanslagen. Ik ken iemand die al bijna een jaar hinkt vanwege een krankzinnige inhaalactie van zo’n bakfietswijf op een smalle gracht. Ik vind het naar om over te schrijven, omdat het zo’n gruwelijk cliché is, fietsers in Amsterdam, maar ik moest het toch even kwijt.

Het vernieuwde Rijks vervult me met trots. Je weet dat ik geen chauvinist ben, maar als ik het eerbetoon lees in al die toonaangevende buitenlandse kranten dan staat het kippenvel me op de kaken. Het moet de tijdgeest zijn die me doet jubelen. We leven in een tijdspanne waarin politiek en gepeupel spuugt op cultuur. Dit vrolijk stemmende circus rond het Rijks hadden we, vergeef me dat populistische we, eventjes nodig. Ik geloof namelijk dat je de mate van intelligentie en beschaving afleest aan de staat van de kunsten. Met het Rijks spelen we Champions League. We kunnen ons meten met Parijs, Madrid, Londen en New York. Wow.

Zo, en nu ga ik de fiets van mijn ouweheer ophalen. Die staat al jaren in de kelder van mijn moeder. Die prachtfiets moet na bijna vijf jaar dringend weer bereden worden. Ik hoop hiermee ook het voorjaar echt af te dwingen. Ik snak naar warmte, zon.

Hartelijks,

Hugo