Lieve Hugo,

Nee ik ken mijn vriend niet via Tinder, de online dating app. Het komt niet heel vaak meer voor, maar ik heb mijn liefde gewoon op een feestje ontmoet waar we aan de praat raakten. Niks digitaals aan. Gewoon analoge romantiek.

Het verbaasde me enigszins dat je over Tinder begon. Ik bedoel, hou jij dat soort dingen nog allemaal bij?

Laatst hoorde ik een vrouw op leeftijd in een elektronicazaak aan een medewerker vragen: “Meneer, kunt u mij vertellen waar de apps staan?” Dat vond ik ontroerend en ik stelde me voor dat ze op zoek was naar een Sinterklaascadeau voor haar kleinzoon.

Afgelopen zaterdag, tijdens het bezoek van Willem-Alexander & Maxima aan Rusland, moest ik opeens denken aan Russische winkels en supermarkten. Die zijn over het algemeen een stuk beter dan in Nederland. Of in ieder geval, de beleving is beter. Hebben wij hier van die uitgebluste namen als de Vomar of de DekaMarkt, in Rusland heetten supermarkten ‘Scharlaken Zeilen’ of ‘Het Zevende Continent’. Daar loop je meteen heel anders met je groenten naar buiten.

De Nederlander denkt natuurlijk ‘een niet al te sjieke naam voor een winkel impliceert goedkope producten’. Maar zo denkt een Rus niet. Kijk, daar ga je al met je verschillen.

Ik vond het trouwens vreemd hoe Rusland de afgelopen tijd de maat werd gemeten. Na jarenlang volkomen te zijn genegeerd, werd het land plotseling onze favoriete afzeikpaal.

Zoals Pieter Waterdrinker, romancier en Ruslandkenner, het in de Vrij Nederland van vorige week goed verwoordde: De nieuwe ethische wet in Nederland lijkt inmiddels te zijn: eerst de hype, dan pas de moraal.

Natuurlijk is er naar Westerse maatstaven veel mis met Rusland, maar dat bashen ging veel te ver. Vooral omdat de Russen daar zelf ook totaal niets aan hebben. En wat hadden we in godsnaam verwacht van dit Vriendschapsjaar? Een Russische metamorfose? Welk land is trouwens volgend jaar onze vriend? Egypte? Syrië?

Eigenlijk kunnen we het in Nederland ook niet helpen, want die onderwijsmentaliteit zit gewoon in onze volksaard. Om nog even een kop uit de Telegraaf aan te halen van eind jaren ’30: “Wij waarschuwen China voor de laatste maal”.

Ook wel weer mooi dat wij als Nederlanders zo constant zijn met ons opgeheven vingertje.

Lfs, Iris

Hoi Iris,

Van het weekend zag ik in gedachten die arme Willem-Alexander voor me. Woelend in een hemelbed te Moskou tijdens zijn eerste grote missie als vorst. Beeld je eens in Iris dat je Poetin moet bijsturen.

Eerst het gesprek dat hij voor vertrek naar Rusland met zijn moeder had. Beatrix kan best op eieren lopen, maar wil als intellectueel, rechtschapen mensch natuurlijk wel dat het er overal ter wereld net zo democratisch aan toegaat als in Nederland. ‘Je mag Poetin best even op zijn teentjes gaan staan hoor, jongen.’

En Mark Rutte lult natuurlijk ook op ‘Willy’ in, plus Timmermans van Buitenlandse Zaken. Vlak bovendien de smeekbedes van verwanten van de Greenpeace-gevangenen niet uit. Die willen hun dierbaren terug. En dan heb je natuurlijk nog een legertje diplomaten en ambassadeurs die ‘Willy’ souffleren. Tja, en daar sta je dan als beginnend vorst met alleen je expertise over watermanagement. En tot overmaat van ramp is Maxima ook nog botergeil geworden van de gouden ambiance in Moskou, terwijl Willy wel wat anders aan zijn hoofd heeft. Snijdt hij de homorechten bij de tweede of de negentiende gang van het diner aan bij Poetin? De koning is niet te benijden.

Het zou niks voor mij zijn, Iris. Ik ben ook zo’n vreselijke Nederlander die het vingertje heft. Aan dat diner zou ik zeggen: ‘Hé Vladimir, doe nou even normaal man. Denk nou eens na. Als twee mensen van elkaar houden, wat maakt het dan uit dat ze allebei een piemeltje hebben? Hé, mal mannetje, is het bij jou niet gewoon de angst voor de heimelijke, verboden lust die in jouw kleine judolichaampje is opgeweld? Zeg het maar joh, we kunnen erover praten, ventje.’

Iris, wat mij opvalt aan mensen zoals jij, Pieter Waterdrinker en Derk Sauer: jullie gedragen je als diplomaten. Uit liefde voor die eeuwig getormenteerde, zwaarmoedige Russen. Maar kan het zo zijn dat jullie romantici zijn en hopeloos blijven steken in de 19^de eeuw van Dostojewski en Toergenjev? Ik heb hun boeken ook gelezen en hoe briljant ook en hoe schitterend en mysterieus Rusland is: homofobie getuigt van domheid en is kwalijk, helemaal met de wetenschap dat het leidertje wiens macht slinkende is weet dat zijn anti-homopropaganda en nationalisme lekker de aandacht afleiden bij het morrende volk.

Hoe ouder ik word hoe meer ik ben gaan geloven in stille diplomatie, maar soms moet eens mensch zijn stem verheffen, Iris.

Hartelijke groet, Hugo