Lieve Hugo,

Een tijdje geleden ging ik met mijn vriend naar een boerderij waar je met varkens kunt knuffelen. Niet dat wij zijn uitgeknuffeld, maar we wilden nu eens met eigen ogen zien hoe zoiets in zijn werk gaat. Ik weet niet hoe het in jouw omgeving zit, maar hier in Amsterdam is het knuffelen van boerderijdieren een normale manier geworden om in het weekend te ontspannen. Therapie met paarden is ook populair. Ik ken mensen die van hun verlatingsangst proberen af te komen door met een paard in gesprek te gaan.

Ik heb er geen oordeel over. Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet vinden.

De boerderij die ik met mijn vriend bezocht werd bevolkt door een hele hoop getraumatiseerde varkens. De meeste waren als biggetje mishandeld. Van kloppende bewegingen konden ze in paniek raken, daarom mocht je de varkens alleen met rustige ronddraaiende handen aaien.

Op de hele boerderij gold de volgende gouden regel: de varkens staan boven de mensen. ‘En wat betekent dat?’ vroeg de boerin streng terwijl de bezoekers gedwee in een kring waren gaan staan. ‘Precies, dat de mensen zich dus moeten aanpassen aan de varkens.’

Ik werd meteen zenuwachtig, want hoe deed ik dat? Door zelf ook door de modder te gaan rollen?

Terwijl we het weiland inliepen vroeg ik aan een andere medewerker hoe oud een varken ongeveer kon worden. Zijn antwoord: “Dat hangt er natuurlijk van af. Heb je het over Billie Bofkont, Brammetje, Brutus of Dappere Dodo? Daar moet je echt wat specifieker in zijn.”

Van dit antwoord werd ik nog onzekerder.

Er werd ons verteld dat een varken een mens al op 400 meter kan ruiken. Je moet ze dus heel rustig benaderen anders raakt hun reukorgaan overprikkeld. Ook hebben varkens een aura, waar je niet zomaar in kunt stappen. Hugo, of die aura ook kleuren heeft ben ik helaas vergeten te vragen.

Even later gingen we naar – ik verzin dit niet – de varkensmassagesalon. In deze schuur mochten we slapende varkens volgens een bepaald protocol aanraken. En daar viel opeens alles op z’n plek en werd ik overtuigd. De grote, warme, lieve, ademende dieren in het stro ontroerden mij niet alleen maar maakten mij ook heel rustig. Het was bijna meditatief. En ja hoor, voor ik het wist lag ik lepeltje-lepeltje met een varken.

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Op een dag was de Rotterdamse journalist Jan D. Swart getuige van de onderhandelingen tussen een boer en een slager. Het ging om de jonge koe die Jans labrador altijd zo vriendelijk begroette tijdens het uitlaten. Jan, uitgerust met een briljante pen en een even briljante handelsgeest, overbood de boer met een bedrag waarvan Sparta een spits had kunnen kopen.

Diezelfde avond stond Klorus, want zo noemde Jan de koe, op stal, aanvankelijk naast een paard en een pony. En daar stond zij maar. ’s Zomers was ze vaak alleen. Om haar eenzaamheid te verlichten bracht Jan haar dan naar een weiland met 93 andere koeien. Als Jan ging kijken en hard ‘Kloooorus’ riep kwam de koe in galop aanzetten met 93 soortgenoten achter haar aan.

Ik heb Jan zien knuffelen met Klorus, Iris. Klorus was net een hond, ik zweer het. De tranen stonden in mijn ogen. Het beest was altijd goed geluimd, aaibaar en alleen wantrouwend ten opzichte van andere mensen, iets dat zij gemeen had met haar redder en baas. Alleen als ze honger had moest hij uitkijken. Jan is meer dan eens bijna verpletterd.

Toen Jan zijn woonboerderij jaren later inruilde voor een villa dichter bij de stad had hij een serieus probleem. Het slachthuis was natuurlijk geen optie. Na een tip van Koos Postema kwam Klorus in Koeienrusthuis De Leemweg in Oldeberkoop terecht. Koeien die ruimschoots hebben voldaan aan hun melkplicht mogen daar oud worden. Er schijnen ook koeien tehuizen die het abattoir ooit onder hoogspanning zijn ontvlucht. De slager wil die beesten niet, omdat stressvlees taai is.

Afijn, Jan is zijn Klorus regelmatig blijven bezoeken. Zodra Jan in Friesland verscheen, kwam Klorus op hem af en gaf haar redder en weldoener een knuffel. Klorus moet het wereldrecord herkauwen hebben verbroken, want ze is erg oud geworden. Ze stierf een natuurlijke dood.

Jan ondersteunt het Koeienrusthuis nog steeds en toen hij van mij hoorde dat jij lepeltjelepeltje met varkens ligt vroeg hij of je misschien een donatie wil doen aan het Friese koeienrusthuis. Of geef jij liever aan instanties die voor mensen in nood opkomen?

Tot vrijdag,

Hugo