Lieve Hugo,

Tijdens onze winterstop heb ik voor mezelf ook een Denemarken-stop ingelast. Al die series werden me teveel. Ik volgde op een gegeven moment Those who kill, The Bridge, The Killing en Borgen. Aangezien ze in Denemarken maar tien acteurs hebben, zag ik steeds dezelfde koppen voorbij komen. Dan weer in de rol van een  terrorist, dan weer in de rol van een onder de plak zittende huisvader. Toen ik zelfs in het Deens ging dromen en schelden – fovenne (verdomme!) – leek het me verstandig even een pas op de plaats te maken.

Een paar weken geleden hoorde ik Gerdi Verbeet bij DWDD vertellen hoe verslaafd ze was aan Borgen. En hoe ze steeds aan het eind van elke aflevering smekend aan haar man vroeg: ,,Nog eentje dan?” Sindsdien hoorde ik ook steeds die stem van Verbeet als de aftiteling begon. ,,Nog eentje dan?” Dat maakt het minder leuk. Ik bedoel, het waren toch altijd míjn Denen met wie ik op bed met mijn laptopje in slaap viel.

Hopelijk kan Borgen ons land wel vast klaarstomen voor een vrouwelijke minister-president. Net zoals bij de Amerikaanse serie Westwing gebeurde toen het nog volstrekt ondenkbaar was dat er een donkere presidentskandidaat zou opklimmen in het Witte Huis. Het is de taak van series en van fictie in het algemeen: de realiteit alvast voorbereiden op verandering.

Ik vond het trouwens ontzettend gezellig dat je tijdens onze winterstop, onuitgenodigd, op mijn verjaardag kwam. Je zag er goed uit, je had een leuk cadeau bij je, je trok de gemiddelde leeftijd flink omhoog, je flirtte wat met mijn vriendinnen en je reed weer terug naar Rotterdam. Dapper van je om taart te komen eten in een Ajax-bolwerk. Was je trouwens beledigd toen ik je aan mijn vrienden voorstelde met: ,,Dit is Hugo, mijn werkgever?”

Ik probeer normaal gesproken werk en privé altijd een beetje gescheiden te houden, daarom had ik je ook niet uitgenodigd. Maar eigenlijk is dit een onzinnige regel, want vaak zijn de mensen waar je mee werkt leuker dan sommige vrienden. Misschien moet ik werk en privé juist geforceerd gaan mixen. Fovenne Hugo, ik heb je niet willen beledigen. Volgende keer zal ik je uit mezelf uitnodigen. Undskyld. Sorry.

Iris

Lieve Iris,

Ik was helemaal niet beledigd dat je mij ten overstaan van je vriendinnen je werkgever noemt. Zo is het ook. Zonder mij hoefde je niet naar de Voedselbank, maar had je wel huursubsidie gehad en een bijbaantje in de horeca.

Je verdient goed bij me. Ik doe alles om een goede werkgever te zijn. Ik betaal je op de dag dat je declaratie binnenkomt en aan het eind van het jaar krijg je een kerstpakket. Als je niet op tijd je stukje inlevert doe ik even lelijk, maar je krijgt volgens mij best vaak een schouderklopje, zelfs wel eens als je het niet verdient, zo werk ik ondoorzichtig aan je zelfvertrouwen – al kan ik dit beter niet opschrijven, anders werkt het natuurlijk niet meer.

Met verjaardagsvisite had mijn tripje naar Amsterdam niks te maken. Mijn bezoek aan jou was niets minder dan een verplicht huisbezoek. Elke goede werkgever van een midden- en kleinbedrijf doet zoiets. Ik wilde weten of mijn enige werknemer het thuis een beetje op orde heeft. Het viel me niet tegen, al kun je zien dat je niet regelmatig stofzuigt. Kijk uit met huismijt, Iris!

Volgens mij kun je niet stellen dat de mensen met wie je werkt leuker zijn dan sommige van je vrienden. In dat geval zouden die collega’s je vrienden moeten zijn en die vrienden niet meer je vrienden.

Ik vraag mij af: durf je af en toe wel een vriend(in) te dumpen? Moet je gewoon doen hoor. Sommige vrienden zijn alleen maar uit op eigen gewin of doen raar. Als het evenwicht zoek is mag je rustig afscheid van ze nemen. Andere vriendschappen moet je weer laten doodbloeden, gewoon omdat er geen reet meer aan is. Sommige staan op een sudderpitje. Vriendschappen komen en gaan, een enkele blijft voor het leven bestaan.

Vroeger ging ik nog wel eens verdrietig lopen doen als ik was geloosd, maar naarmate je ouder wordt begrijp je dat je zelf tekortgeschoten bent.

Ik kijk op een verloren of verwaterde vriendschap niet verbitterd terug. Het waren mooie tijden vroeger, maar nu is het gewoon over. Mensen groeien nu eenmaal soms uit elkaar.

Zullen we vrijdag verder gaan over vriendschap? Of heb jij een beter onderwerp? Die ene vriendin van jou is flink van het padje af, hè? Jeetje hé.

Hartelijks, Hugo