Lieve Hugo,

Nee, ik maak me geen zorgen dat ik zonder man oud word. Als dat gebeurt dan moest dat zo zijn. Daar ben ik heel zen en yin yang over. De meeste van mijn vrijgezelle vriendinnen maken zich niet zo druk. Het zou leuk zijn, een gezin met kinderen, maar het hoeft nou ook weer niet per se.

Een van mijn vriendinnen heeft trouwens haar handen vol aan een verzorgpony op haar smartphone. Een app die je moet voederen en trainen. Een soort tamagotchi eigenlijk. Het beest heeft een paar keer per dag vers drinkwater nodig. Je kunt hem leren springen en laten dressuur rijden. We zaten een keer te lunchen en toen zei ze: ,,Oh wacht, eerst de stal van m’n pony verschonen!” Ze pakte haar telefoon en verwijderde de uitwerpselen. Laatst was het dier jarig. Dan moet je hem niet vergeten taart te geven, anders is-ie beledigd. En wie wil er nou een boze verzorgpony!

Persoonlijk vind ik zo’n app een stuk prettiger dan mensen met echte kinderen. Ik erger me altijd een beetje aan de privileges die daarbij horen. ,,Aan de kant, er moet een kinderwagen door!” En van het ene op het andere moment nemen mensen die kinderen krijgen hun telefoon niet meer op. Waarom? Tijdens de borstvoeding heb je toch nog wel een hand vrij?

Laatst stond ik bij een kassa achter een moeder met een dwingelanderig kind. ,,Heeft u misschien een pleister?” vroeg de moeder aan de caissière. Het kind begon te janken. ,,Ja, een pleieieie-ster!” schreeuwde de moeder. ,,Ik ga even achter kijken,” zei de caissière geschrokken.

Jezus hé, dacht ik, er ligt hier toch niemand dood te bloeden? Het gaat om een schrammetje op een vinger. Of laatst in de Coffee Company. Zit er een vader met een peuter op schoot een boekje voor te lezen. Op zich een aardig en gemoedelijk tafereel. Ware het niet dat die man zo vreselijk hard praatte, dat het echt verstoring van de openbare orde was. ,,Meneer Ooievaar zegt tegen zijn kleintjes: VLIEG MAAR UIT!” Vast zo’n vader die zijn kind nooit ziet, maar als hij het dan ziet, dán moet er ook hartstochtelijk worden voorgelezen. Of hij probeerde indruk te maken op mij, zat ik later nog te denken.

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Ik heb me een paar jaar geleden voorgenomen om me niet meer door de waan van de dag te laten beïnvloeden. Maar ik werd naar van de zelfmoord van het gepeste 15-jarige meisje uit Staphorst en de schietpartij in Newtown. In dat licht bezien: je timing om kinderen af te zeiken kon beter, Koppe.

Ik wantrouw de laconieke houding die jij en je vriendinnen er op na houden ten opzichte van later. De angst om manloos en kinderloos te blijven is volgens mij zo diep geworteld dat jullie hardop roepen dat een gezin stichten niet per se hoeft. Het is een bezwering, Iris. Ik herken het. Ik doe het altijd met mijn geliefde Sparta. Voor elke wedstrijd zeg ik dat ze niet zullen winnen in de hoop dat ze winnen, want als ik zeg dat ze winnen dan winnen ze niet.

Ik ben de laatste die vindt dat een vrouwenleven onvervuld is als zij niet voor nageslacht zorgt. Maar wees nou eerlijk: jij ziet jezelf toch ook al op de bank zitten met een baby aan de borst? Tepelkloven van het zogen en met je vrije hand – je hebt gelijk, dat moet kunnen – telefoneer je met de verwekker van je kind, je man, je echtgenoot, die perfecte man, die geld verdient als water en twee werkdagen opoffert om jullie kind te verzorgen, waarbij hij niet schroomt om een voorleesboek mee te nemen naar de Coffee Company. Jij schrijft op dat moment lekker aan je zevende roman.

Jouw vriendin is niet op haar achterhoofd gevallen. Die verzorgpony-app op haar smartphone is de opmaat naar het opvoeden van een kind. Misschien moet je ook zo’n pony nemen. Want mister Big komt eraan en daarna twee kindjes – als de wereld vandaag niet ophoudt te bestaan tenminste.

De waarheid is dat de wereld elke dag vergaat. In Staphorst, in Newtown en morgen in Amsterdam, Rotterdam of Maaskantje. Maar nooit overal tegelijk. De wereld draait rammelend door. In Staphorst en Newtown is ie ook weer op gang gekomen, voor de een meer dan voor de ander. Er is altijd hoop, er komt altijd verlossing. Want vroeger of later ga je dood. De een vindt dat jammer, de ander is opgelucht. Een zéér democratisch fenomeen, doodgaan. Vind je niet? Niemand ontkomt eraan.

Zo, ik ga de kalkoen halen. Ik wens je fijne Kerstdagen, jonge dibbes,

Hugo.