Lieve Hugo,

Afgelopen weekend was het vogelteldag. Omdat ik in mijn eigen tuin vooral veel mollen tel, besloot ik zondag in de tuin van m’n vader de vogels te gaan turven. Van het idee alleen al werd ik een beetje nostalgisch, want hoe gezellig is het om met je vader samen in stilte vogeltjes te gaan zitten tellen.

We zaten nog maar net op de plastic stoelen van het terras, toen mijn vader zijn iPhone uit zijn zak haalde. Hij opende de zogenaamde ‘tjilp-app’. Ik – behorende tot de generatie van wie het leven zich vooral online afspeelt – had nog nooit van deze app gehoord.

De ‘tjilp-app’ bleek geluiden van echte vogels na te kunnen bootsen. Bijvoorbeeld van een koolmees, pimpelmees, huiszwaluw, graspieper, ekster, roodborst of een spreeuw. Je kunt dan ook nog kiezen op wat voor moment je het getsjilp van de betreffende vogel wilt horen. Tijdens de baltsvlucht? Een lokroep? Of wil je liever een vogel die andere vogels waarschuwt voor gevaar?

Het geluid was helder en leek net echt. En ik was niet de enige die dat vond. Want op het moment dat mijn vader de lokroep van een merel opzette, verscheen er, ja je gelooft het niet, een merel onder de heg.

De eerste vogel was geteld! Maar ja, eerlijk gezegd vond ik dit vals spelen. Wat zei de organisatie hierover? Ik wist dat ze in de statistieken rekening hielden met mensen die drie keer dezelfde vogel telden, maar wat deden ze met vogels die gelokt waren met een iPhone?

Ik vond sowieso al dat mijn vader vals speelde, want hij had in de hele tuin extra voeding opgehangen, waaronder mezenbollen en vogelpindakaas. Ja, lekker makkelijk!

We lieten de app nog een tijdje draaien. Voor de grap gooide ik er een sneeuwuil doorheen, maar daar werd maar matig op gereageerd. We telden vooral vinken, een merel en een roodborstje.

Plotseling was het afgelopen met de pret en kwam er geen enkele vogel meer buurten.

En toen opeens zag ik hem zitten: de kat van een paar huizen verder. Hij lag op zijn buik, onder de heg, met gespitste oren. De verwarring was in zijn ogen te lezen, hij hoorde zoveel vogels maar hij zag ze niet. Arm beest.

Liefs, Iris

Lieve Iris,

Buitenkatten moeten door hun eigenaar worden uitgerust met een halsband met een belletje. Een vogel is een edel dier en verdient het niet om zinloos vermoord te worden. Katten eten Whiskas.

Nooit zal ik vergeten hoe gruwelijk het tamme vogeltje van de buurman eindigde. Buurman liep ‘s zomers altijd buiten met het beestje. Terwijl hij een shaggie rookte, maakte het vogeltje een rondvlucht. Na een kwartier landde hij weer op buurmans hoofd of schouder. Als ie langer wegbleef, tuitte de buurman zijn lippen, hij floot een deuntje en ja hoor, daar was het vogeltje. Zo’n verbond tussen mens en gevleugeld dier ontroert, dat zijn aandoenlijke taferelen waaraan ook de andere bewoners van de straat gehecht raken.

Op een dag had een straatkat het vogeltje te pakken. Buurman vond ‘m zwaargewond in de tuin. Het ergste was nog dat die rotkat met het onfortuinlijke vogeltje had gespeeld alsof het een bolletje wol was. De genadebeet was uitgebleven. In buurmans hand stierf het vogeltje, ik vergeet dat nooit meer.

Manke Nelis was slimmer. De merel met één poot landde elke dag een paar keer op een schot dat onze tuinen scheidt. Je kon heel dicht bij hem komen. Ik hield een keer een stukje brood op een halve meter van zijn snavel, toen pas vloog ie weg, een beetje geïrriteerd, zo van: joh, laat mij nou lekker zitten. De buurman zou hem hebben kunnen pakken, maar hij deed dat niet. Op een dag was zijn hoofd 20 centimeter van Manke Nelis vandaan. Hij praatte tegen ‘m en floot wat. De merel hield zijn kopje scheef. Buurman respecteerde Manke Nelis, een makke maar wilde vogel. Ik voorzag hem van zaden, de buurman voerde hem maden uit een doosje. Als het sneeuwde of vroor hielpen we onze merel. Zodra er kraaien of eksters verschenen, joeg ik die weg. Opzouten, dat is voor Manke Nelis.

De gemiddelde merel wordt twee jaar. Ik herinner me dat Manke Nelis acht, negen jaar in onze tuinen landde. Op een dag realiseerde ik me: hé, ik zie Manke Nelis nooit meer. Buurman was toen al dood. Manke Nelis is, dat weet ik bijna zeker, van ouderdom gestorven. Katten die op hem loerden, waren kansloos. Graag had ik een overlijdensadvertentie van Manke Nelis gelezen. Sommige dieren verdienen zo’n eerbetoon.

Hartelijke groet, Hugo