Lieve Hugo,

Volgens mij hebben we een waterdicht plan voor Koningsdag, waarmee we helemaal gaan binnenlopen. In één keer verdien ik die dag wat ik in heel 2012 met moeite bijeen heb gesprokkeld. Jij komt met al je oude zooi van zolder naar Amsterdam en ik zorg voor een hele hoop dames met tietendoos. Zelf sla ik even over. Ik heb trouwens cup C (geen B), maar dat terzijde. Ik zal wel af en toe even op mijn hoofd gaan staan, een paar trucjes als slangenmens doen en het Koningslied zingen. Ik heb dus ontdekt dat dit lied stukken beter klinkt als je het ondersteboven ten gehore brengt.

We beginnen wel om zes uur ’s ochtends, anders is onze plek weg. Ik weet dat je geen ochtendmens bent, maar ik heb geen zin in een bloedige conflict met mijn buurman over de grenzen van zijn kleedje.

Het geld dat ik die dag verdien zal ik goed besteden. Gewoon zoals Rutte het graag ziet: meteen uitgeven. Een nieuwe garderobe, een nieuw luchtje, een nieuw kapsel. Als de economie instort heeft het in ieder geval niet aan mij gelegen.

Het enige waar ik eigenlijk nog mee in mijn maag zit is de woningnood in Amsterdam. De kroning is natuurlijk het moment om daar de aandacht op te vestigen. En dat meen ik serieus, Hugo. Zelf heb ik jaren naar een woning gezocht. Ik bivakkeerde in piepkleine kamertjes en woonde tijdelijk weer in bij mijn moeder. Nu ik dan eindelijk een huis heb gevonden, betekent dat niet dat ik vergeten ben hoe zwaar die zoektocht was. Ik zie veel mensen om me heen – van eind twintig – die geen huis kunnen vinden en daarom weer bij hun ouders gaan wonen. Meer dan tien jaar wachten op een sociale huurwoning is normaal. Hypotheken zijn extreem moeilijk te krijgen, dus kopen is sowieso geen optie. En dat, terwijl er met miljoenen vierkante meters kantoorruimte niets wordt gedaan en woningcorporaties appartementen leeg laten in de hoop ze te verkopen.

Wat kan ik doen? Demonstreren misschien? Maar ja, dat is weer zo Arabische Lente. In Nederland loopt niemand daar warm voor. Het wekt zelfs irritatie op. Behalve als het om homo’s gaat, maar dan wordt het meteen weer een feestje. Jij nog ideeën?

Lfs, Iris

Lieve Iris,

Zeker heb ik een idee. Een briljant idee. Laat al je vrienden naar Rotterdam verhuizen. Er is hier veel gemakkelijker een huurwoning te vinden, terwijl de koophuizen betaalbaar zijn. Minder geld voor meer vierkante meters en een stad die meer te bieden heeft dan trapgeveltjesdaken, meer dan sceptici denken, je moet het alleen wel willen zien. Ik durf bovendien wel te beweren dat de mensen in Rotterdam gemiddeld aardiger zijn dan die in jouw stad. Je wordt hier niet aangereden door moeders op bakfietsen.

Jazeker kleven er nadelen aan Rotterdam. Onze stad scheert langs de afgronden van een daverend bankroet, de werkloosheid is groot, mede vanwege het flinke aantal laagopgeleiden; dus doe me een lol en stuur alleen vrienden die gestudeerd hebben. We hebben behoefte aan kennis, niet aan klaplopers.

Ik ben niet vies van Amsterdam, ik kom er graag, maar je moet me niet vragen om op Koninginnedag een bezoek te brengen. Mij te druk.

Zeg, Nieuwe Revu al gekocht? Een foto van Amalia die hockeyt. Dat wil je niet missen toch? Ik werd erover gebeld door de Volkskrant.Kreeg een verzoek per sms van een leerling-journaliste van die krant om de actualiteit te bespreken op hun website. Ik ben niet van de waan van de dag, antwoordde ik, maar dat was juist verfrissend, vond ze. Ik google haar nog even. Een harde column van Bert Brussen over haar maar het kind heeft wel journalistiek en rechten gestudeerd. Haar eerste kandidaat kon niet, dus ik dacht: ik help haar uit de brand.

Had ik haar maar nooit te woord gestaan, Iris. Ze laat me zeggen ‘agrarisch taalgebruik’ in plaats van ‘archaïsch taalgebruik’.

In een reactie zegt zo’n meisje dan over archaïsch: ‘Ik heb wel eens van dat woord gehoord.’

Ze had de fout vrij snel gezien maar haar wijziging was die middag niet doorgekomen. Wat moet ik daar nou mee, Iris?

Het allerergste is de slordigheid en de willekeur waarmee zo’n leerling-journalist te werk gaat. Wat klein is wordt groot gemaakt, er blijft amper een zin over die zo uit mijn mond kwam rollen. Een gesprek comprimeren moet als journalist, snap ik, maar dan wel in de geest van de geïnterviewde.

Ze zei sorry, dat wel. Maar weet je wat haar excuus was? ‘We moeten dit in een uurtje online zetten (inclusief foto’s) dus uren componeren is er helaas niet bij.’

Mijn vraag aan jou: is jouw generatie nou zo gruwelijk gemakzuchtig of lijkt het maar zo?

Geniet van 30 april, tot woensdag,

Hartelijks, Hugo