14 augustus 2012

“Oei, de hele reis een vrouw achter het stuur”

Elk weekend komen er in IJmuiden groepen Engelse jongeren aan om te zuipen. Vaak gaan ze naar Amsterdam. “Soms struikelen ze al dronken van de boot af,” vertelt een buurtbewoner. Hij woont vlakbij de haven en gaat graag kijken naar de schepen die aanmeren. Gewoon uit interesse.                                                                       

Als ik aan de kant moet voor een aantal bussen die er langs moet, raak ik in gesprek met Herman (60) en Henk (53). Ze staan te wachten op hun vrouwen, die zo ook van de boot af komen. Ze hebben met z’n vieren een tiendaagse cruise gemaakt. “Ja, het was wel een groepsreis hè?” zegt Herman, die in het dagelijks leven ook met de zee te maken heeft want hij is visboer. “In totaal bestond die groep uit veertig man,” vult zijn vriend Henk aan. Hij werkt normaalgesproken als timmerman.                                                                                                            

Hun vrouwen, Elly (59) en Diny (51) komen aanlopen. Elly laat me een knuffeltje van ‘Nessie’ zien. “We zijn in Schotland geweest. Je had daar ontzettend veel souvenirs van ‘Nessie’, het liefkoosnaampje voor het monster van Loch Ness. Nee, we hebben het monster zelf niet gezien, haha, maar wel veel anderen dingen.”

De twee stelletjes kennen elkaar van een vorige groepsreis. Elly en Henk komen uit Wamel, vlakbij Tiel. Herman en Diny uit Dinxperlo. Tot mijn schaamte moeten ze deze laatste plaatsnaam drie keer voor mij spellen. Maar goed, dat heb je met Amsterdammers, die zijn gewoon een beetje wereldvreemd. En ik heb nog geen koffie gehad op deze vroege ochtend.

“Sliepen jullie met z’n vieren in één hut?” vraag ik. En stiekem hoop ik op een heel ingewikkelde vierhoeksverhouding, met scabreuze verhalen, intriges en onderhuidse jaloezie.                                                                                                

Maar zo’n liefdesrelatie is het helaas niet: de stellen hadden allebei een aparte hut.

Diny vertelt over de prachtige eilanden Mull en Iona. Zij werkt in de Achterhoek bij een witlofteler en heeft erg genoten van de vakantie. “We hebben veel wandelingen gemaakt door de Hooglanden en de Laaglanden, heerlijk de bossen in geweest. We hebben zelfs een doedelzakspeler gezien!”                                   

Herman onderbreekt haar. “Die wandelingen waren niet zo lang hoor, hoogstens twee en een half uur. We zijn trouwens ook nog bij de stad Oban geweest, inderdaad van de whisky!                                                                                               

Voor Elly, als beroep horecamedewerkster, was de reisleidster de absolute kers op de vakantietaart. “Zij wist alles over Schotland! Ze kon geweldig vertellen en kende een hoop Schotse liedjes. We hebben ontzettend veel gezongen in de bus. Ze heeft voor ons ook nog een cd met liedjes gebrand. En kijk, hier zijn de lyrics.”

Ze wappert met een blaadje waar met grote letters ‘Caledonia’ opstaat, de poëtische naam voor Schotland. “Deze reisleidster was ook onze chauffeuse van de bus als we het land op gingen. Ik weet nog dat we de eerste dag dachten: ‘Oei, de hele reis een vrouw achter het stuur. Zal dat wel goed gaan?’ Maar ze was echt fantastisch. Dankzij haar is onze vakantie helemaal geslaagd.”

© Iris Koppe | website: Alain Otjens