“Hoe komt het toch dat ze meteen zien dat ik geen Oekraïense ben?” vraagt de Nederlandse toerist. “Ik word echt aangestaard.”
“Dat komt door je gympen,” antwoord ik. “Die zul je een vrouw hier nooit zien dragen.”
We staan bij de Chresjatik, de hoofdstraat van Kiev, waar druk gewerkt wordt aan het opbouwen van de fanzone. Op sommige plekken is de straat helemaal opgebroken, maar zelfs in deze bouwput flaneren de Oekraïense vrouwen als mannequins over de krakkemikkige planken.
Toch zijn het niet alleen de naaldhakken, het is de hele uitrusting. Toen ik hier taalles volgde bracht mijn docente me steeds in grote verwarring. “Ga je naar een gala of ga je mij gewoon een uurtje lesgeven?” vroeg ik haar soms. “Gewoon lesgeven,” antwoordde zij, en keek me met haar smokey eyes verbaasd aan. Ik kon me maar moeilijk concentreren, het was toch alsof ik bij de uitreiking van de Oscars zat met die glitterjurk tegenover me.
“Maar wel vervelend dat de mannen hier niet zo knap zijn,” vervolgt de Nederlandse toerist.
“Oh jawel hoor!” roep ik, “die mogen er ook wezen. Ga naar ‘Muscle Beach’, een strandje aan de Dnjepr, waar honderden bodybuilders aan het trainen zijn. Het is puur genieten. En weet je wat het fijnste is, er zijn geen andere vrouwen. Door al dat zand kun je er alleen maar op gympen komen.”