Ik reis van Kiev naar Charkov met de Hyundai, een trein die speciaal voor het EK is ingevlogen vanuit Zuid-Korea. Als ik de wagon binnenstap is het alsof ik een ander land betreed. Het ruikt er niet meer naar Oekraïne, er zitten geen omaatjes met emmertjes bosbessen én op de wc hangt toiletpapier en staan vijf reserverollen.
Overal lopen vrouwen in keurige pakjes hun best te doen om reizigers te helpen. Ook de gewapende beveiliging op het perron glimlacht naar iedereen die met een vuvuzela voorbij komt. Ik hoorde dat ze bij de politie speciale EK-richtlijnen hebben gekregen zodat ze toeristen zo min mogelijk op de zenuwen werken. Word je bijvoorbeeld voor te hard rijden aangehouden en je zegt: “Ik kom voor het voetbal,” dan krijg je geen bekeuring. En bij de douane schijn je praktisch door te kunnen rijden als je zegt dat je voor het EK komt. Drie uur vloekend in de blakende zon wachten, zoals gewoonlijk, is er niet meer bij.
Om stipt 06:15 uur begint de Hyundai te rijden. Ik kijk naar Kiev in het roze ochtendlicht en de boten op de Dnjepr. Overal om mij heen hoor ik Nederlands en als de eerste kopjes koffie zijn gedronken, begint de polonaise.
Ondertussen heeft de conducteur een documentaire over Oekraïense kloosters opgezet. Vanaf mijn plek heb ik de luxe deze op vier verschillende flatscreen tv’s te kunnen bewonderen.
Met een handeltje zet ik mijn Zuid-Koreaanse fauteuil flink naar achter en staar naar de glooiende graanvelden. Dan volg ik een stukje van de docu waarin een middeleeuws klooster wordt gerestaureerd en uiteindelijk observeer ik m’n hossende landgenoten. Heel veel gekker wordt het leven denk ik niet.
Bij aankomst op het stationsplein in Charkov begint direct een orkestje te spelen. Het zonnetje schijnt en overal zie ik opeens Oranjesupporters. Ik heb zelfs in Nederland nog nooit zoveel Nederlanders bij elkaar gezien.