Na de wedstrijd tegen Duitsland liep ik met een oranje pruik en stropdas terug naar m’n appartement. Ik wilde zo snel mogelijk naar bed. Of ik wilde een troostduitser, dat mocht ook. En die waren er genoeg rondom het Metalist Stadion.
“Eigenlijk waren jullie beter,” zei er eentje. Geëmotioneerd keek ik hem aan. “Dat hoef je nou ook weer niet te zeggen,” mompelde ik. Het zweet droop zelfs om twaalf uur ’s nachts nog over m’n rug. Charkov was een stoffige woestijn. Toen ik zag hoe Van Persie sjokkend het veld opkwam na rust, dacht ik: ‘je kunt het hem ook niet kwalijk nemen, zelf kom ik het trapje van de tribune nog niet eens op vanwege de hitte.”
“Mogen we wat commentaar voor de Duitse tv?” vroeg een verslaggever. “Nee,” bitste ik terug. In m’n ooghoek zag ik hoe m’n troostduitser begon te stralen. “Hij wil graag zeggen dat Nederland beter was,” zei ik en schoof hem naar voren. Zo maakte mijn troostduitser zijn debuut op nationale televisie.
Het was intussen al bijna één uur ’s nachts. Onderweg werd ik aangeklampt door een Oekraïner: “Niet verdrietig zijn, meisje. Het komt goed, echt waar.” Om hem af te wimpelen dook ik een 24uurs supermarkt in. Ik zocht wat verkoeling bij de diepvriesproducten en bleef er zeker tien minuten staan dralen. Uiteindelijk kocht ik een bakje kaviaar, om mezelf de volgende dag bij het ontbijt eens goed verwennen. In de rij voor de kassa stonden een Ballack, een Klose en een Schweinsteiger voor me. Ze schonken me een meelijwekkende glimlach. “Jongens, van harte gegratuliert,” kreeg ik nog net over m’n lippen.
Op straat viel de deken van droge warmte weer over me heen. De Oekraïner die ik geprobeerd had af te wimpelen stond onder een lantaarnpaal een blocnote vol te kalken. “Kijk nou,” riep hij en liet me een zeer ingewikkelde mathematische berekening zien, “het kan echt nog!”