De laatste weken voelde ik me vaak een vrouw van de wereld. Zeker nu ik m’n appartement in een buitenwijk van Charkov heb verruild voor een optrekje vlakbij het Metalist Stadion. Vanaf de elfde verdieping lijk ik eindelijk het EK te kunnen overzien. Ik kijk praktisch op de grasmat en observeer troepen Nederlandse en Duitse supporters die als stipjes door de straten schuiven.
Het wisselen van m’n appartement had nog wel wat voeten in de aarde. De eigenares van het eerste huis had speciaal voor mijn komst nieuwe gordijnen gekocht. Maar ja, bij aankomst werkte het sanitair niet en bleek het verder lopen dan de beloofde twintig minuten van het metrostation. Ik cancelde m’n reservering. “Maar ik heb speciaal voor jou nieuwe gordijnen gekocht!” jammerde de eigenares. Ze stond erop dat ik ze zou betalen, en als ik dat niet wilde dan in ieder geval de gordijnrail. Dat deed ik natuurlijk niet. De dagen daarna belde ze steeds met onderdrukt nummer. Als ik opnam schreeuwde ze: “Gordijnen! Nu betalen!”
M’n nieuwe appartement bij het stadion is veel beter en heeft prima luxaflex. Hoewel ik de Oranjecamping ook geweldig vind. Na bijna een maand op Oekraïense hurktoiletten kon ik daar gewoon op de bril zitten! Ik ging een avondje mee hossen en ontmoette een paar Limburgers met wie meedeed aan de Oranjequiz, die geheel in het Brabants werd gepresenteerd. Ik moest echt m’n best doen om alles te volgen, Russisch was er niets bij.
“Ik vind dat die Oranjecamping wel een hoog carnavalgehalte heeft,” merkte ik op. “Alsof ik in Mestreech ben.”
“He nee,” antwoordde de Limburger een beetje gepikeerd, “Bij ons gaat dat heel anders. De Oranjecamping is echt een Hollands feest. Wij maken onze kostuums bijvoorbeeld zelf, hier loopt iedereen in shirts uit de winkel.”
“Ik begrijp het,” zei ik snel. En ik besefte weer eens dat ik als Amsterdammer eigenlijk gewoon wereldvreemd bent.