Een vrouw uit Twente vertelt me dat ze in een hostel verblijft. “Veel fijner dan de Oranjecamping,” zucht ze, “vooral nu met die hitte. Wat alleen wel vervelend is: als ik om een tweede handdoek vraag of verzoek of de lakens misschien gewassen kunnen worden, het gewoon niet gebeurt.”
Ze lacht er een beetje schaapachtig bij. “Ik vraag het heel netjes aan het meisje, of ze misschien, als het even uitkomt, eventueel, m’n lakens kan verschonen.”
“Helemaal verkeerd,” antwoord ik, “dat moet je op een andere manier doen. Allereerst ga je met je stem een octaaf lager zitten. Dan span je even kort je kaken aan en zegt: ‘Jij gaat nu onmiddellijk die lakens verschonen.’ Wedden dat ze het direct voor je doet? Dit heeft verder niets met onvriendelijkheid te maken. In het Russisch vraag je elkaar namelijk altijd dingen in de gebiedende wijs.”
De vrouw uit Twente knikt met grote ogen. “Er is ook een balkonnetje in m’n hostel,” zegt ze, “maar dat loopt nogal schuin af. Denk je dat ik er veilig op kan?”
Ik adviseer haar het niet te doen. Zelf had ik in Kiev ook een levensgevaarlijk, doorgeroest balkon op vier hoog. Toen ik aan het meisje van het hostel vroeg of ik er veilig op kon, liep ze mee naar m’n kamer en begon de boel te inspecteren.“Tsja,” zei ze, “het zou in principe wel moeten kunnen, ja.”
Ik staarde in de diepte en vroeg me af wat een Amerikaan hiervan zou vinden. In Amerika kun je natuurlijk iemand al suen als een kop koffie te heet geserveerd wordt en je je tong brandt. Maar wellicht is Oekraïne gewoon geen land voor Amerikanen. Ik ben er in anderhalve maand nog geen één tegengekomen.
“Misschien zitten er toch wel voordelen aan die Oranjecamping,” zegt de vrouw uit Twente. “Als we na Duitsland nog in het toernooi zitten verhuis ik er heen.”