Ik zit met twee Nederlandse vrienden J & O in een stripclub. Voor ons slingeren modellen verkleed als zusters met ontbloot bovenlijf elegant om een paal. We wanen ons redelijk anoniem totdat ik een tafel verder een jongen met een Oranjeshirt zie.
Ik besluit me kenbaar te maken. Dit doe ik vaker als ik op vakantie ben en het is vreselijk irritant: ik ga zwaaiend voor het Oranjeshirt staan en roep dwars door de conversatie heen. “Hallooo! Nederlanders?”
Het gesprek gaat vervolgens altijd hetzelfde. “Waar komen jullie vandaag? Oh Nijverdal. Oh leuk. Ja, nee ik kom uit Amsterdam. Inderdaad, sta je opeens in Oekraïne!”
De Nederlanders gaan net weg, ze vinden het hier veel te duur.
J & O hebben intussen nieuwe glazen Chablis besteld. Bezwaren over de prijs worden weggewuifd. “Je schrijft er gewoon een column over en dan heb je deze avond er weer uit.”
Naast me bestelt een man ‘The Oligarch’. Alle meisjes van de nachtclub worden van stal gehaald om voor hem te strippen.
“Moet jij ook doen,” zegt J. “Goed voor je column!” Na nog een glas wijn vind ik dat ze gelijk heeft. Bij een zuster bestel ik uiteindelijk de relatief goedkope ‘private dance’ van negen minuten.
“Blond, donker of rood?” vraagt ze. Ik moet heel lang denken voor ik begrijp wat ze bedoelt.
In het privé-kamertje doet een blondine even later een dans waarbij ze steeds een kledingstuk uittrekt en naar me toe werpt. Negen minuten lang kan ik alleen maar denken: oh nee, nu ben ik een EK-sekstoerist.
Als ik terug kom heeft O. net de rekening gevraagd. De glazen Chablis zijn bij elkaar 180 euro, de negen minuten in het kamertje 60 euro en dan zijn er nog ‘de podiumkosten’. Bij elkaar 270 euro.
“Jezus Christus,” vloekt O. “In Oekraïne is het normaal dat de man betaalt,” probeer ik nog, maar de rekening wordt gewoon door drieën gedeeld.