Ondanks drie nederlagen hoop ik dat Nederlanders toch met plezier aan Oekraïne terug kunnen denken. Ik zal dit zelf in ieder geval wel doen. Dat gezeur over ‘wat een vréselijke stad Charkov is’ klopt ook niet. Het is puur frustratie over het slechte spel van Nederland. Alsof die arme Charkivianen er iets aan kunnen doen dat onze spitsen niet scoren!
“Ja, maar ze kunnen het leed wel verzachten door hier wat sneller te bedienen!” hoorde ik een Oranjefan op een terras zeggen.
Ik vind het jammer om weg te gaan want ik ben helemaal ingeburgerd. Dat weet ik omdat ik me niet meer verwonder over de dingen waar ik eerst versteld van stond. Ik ben het normaal gaan vinden dat ik bij het café om de hoek een gratis cappuccino krijg bij het bestellen van een kop thee. Het is ‘de actie van de maand juni’. Ik vond dit raar, maar nu kijk ik er juist van op als ik ergens géén gratis cappuccino krijg bij een kop thee.
In het zwembad waar ik af en toe wat baantjes trek, is altijd een grote groep Russen aanwezig. Ze doen aan schoonzwemmen in een string. Ik hoef niet meer te grinniken, het valt me niet eens meer op.
Verder ben ik er aan gewend geraakt om op elk gerecht bergen dille aan te treffen. Of het nu patat, sushi of een pizza is. Strenge wetten in de Oekraïense keuken schrijven dille als basisingrediënt nummer één voor. Zelfs de burgers bij de Mac Donald’s moeten eraan geloven. Ik betrap mezelf er nu op dat ik af en toe om extra dille vraag. Misschien een teken dat ik nodig terug moet naar Nederland.
Het enige waar ik me eigenlijk nog over verwonder zijn de mooie pleinen, de parken met acaciabomen, de fonteinen en de brede groene boulevards. Misschien moet ik eens gaan nadenken over een tweede huisje in Charkov.