“Hoe gevaarlijk is dat Oekraïne nou eigenlijk?” vroeg een tante. Ik vertelde dat het allemaal wel meeviel. Het gevaarlijkste moment had zich voorgedaan op de dag van Nederland-Duitsland. De metrostations waren dicht, overal liepen verdwaalde fans, het was snikheet en in de hele stad haperde het draadloos internet. Alle journalisten zaten bij elkaar in de koele lobby van het Kharkiv Palace Hotel naast de Fanzone. Om hen heen dartelden voetbalvrouwen, zakenmannen, dronken Russen en idioten met toeters. Precies in het midden van de lobby zat een sjiek aangeklede man op een vleugel in opperste concentratie een stuk van Rachmaninov te spelen.
Ten midden van al deze gekte zat ik met m’n laptop op schoot een stukje te tikken. Toen ik naar de wc moest legde ik m’n oranjeshirt met “Koppe, nummer 14” over m’n stoel zodat ik m’n plek niet zou kwijt raken. Bij terugkomst was het shirt verdwenen. “Ik zag er een Oranjefan mee weglopen,” zei het meisje van de receptie.
Ongelooflijk. Ik reisde al langer dan een maand door Oekraïne, en nu werd ik beroofd door een landgenoot.
Maar behalve deze diefstal, verzekerde ik m’n tante, is het best veilig in Oekraïne. En ik begrijp dan ook echt niet waarom het Nederlands elftal op 1200 kilometer afstand in Polen verblijft met vijftien graden temperatuurverschil. Misschien is dat al honderd keer besproken in al die oeverloze praatprogramma’s in Nederland, maar ik weet het echt niet. Omdat het hier gevaarlijk is? Omdat Oekraïne een achterlijk land is? Ze hebben gewoon alle voetbalvoorzieningen.
Kan Van Marwijk misschien ook even aan mij denken? Want wat moet ik zeggen als Oekraïners vragen: “Waarom zit het Nederlands elftal eigenlijk in Polen? Ze spelen toch bij ons in Charkov?”
Arrogantie wordt natuurlijk direct afgestraft. Dat geldt wat mij betreft ook voor andere landen. Als je je te goed voelt om in het EK-gastland te verblijven, dan verdien je het niet om te winnen.