Uiteindelijk werd ik gegijzeld door m’n nieuwe Oekraïense moeder . Ze kwam niet alleen zomaar de badkamer binnen, ze wilde ook helpen met m’n haar wassen. Als er een onzichtbare vlek op m’n broek zat ging ze me uit het niets met een vaatdoek te lijf. Ze had een avondklok ingesteld en als ik niet op tijd thuis kwam ging ze me bellen. ’s Ochtends rende ze me achterna met een warme trui omdat ze vond dat ik te dun gekleed was. Probeerde ik te werken dan zeilde ze om de haverklap m’n kamer binnen met zelfgemaakte worsten of stukken taart. “Eet!” beval ze.
Maar het moeilijkste was dat ze haar zoon had verloren bij de Tsjernobyl-ramp. ’s Avonds aan de keukentafel bracht ze het ongeval steeds ter sprake en begon dan hartverscheurend te jammeren. Haar man had haar verlaten voor een dertig jaar jongere vrouw met wie hij nu een ander kind had. Zelden zo’n tragisch verhaal gehoord. Ik probeerde haar enigszins te troosten maar juist dan begon ze iedereen, vooral het westen, de schuld te geven van de kernramp. Ze vond het hypocriet dat wij nu opeens over Julia Timosjenko zaten te zeuren, maar waar waren wij toen in Prypiat de boel ontplofte?
Ik kon hier niet tegen ingaan. Wat een leed. En omdat ze zo overtuigend de schuld op ons schoof begon ik het bijna te geloven.
Gelukkig belde een vriendin uit Nederland. “Hoe gaat het daar?” vroeg ze opgetogen. “Slecht,” slikte ik, “Ik loop al drie dagen te huilen om een zoon die in 1986 is omgekomen.” “Iris,” zei ze, “Dit is niet goed. Je schiet weer helemaal in je zorgcomplex. Je moet daar weg. En onthoud, Tsjernobyl is niet jouw schuld, je was toen anderhalf.” “Ja, dat weet ik,” antwoordde ik, “maar ik vind het zo zielig. Die vrouw heeft niemand meer.” Ik voelde me verscheurd, maar heb toch besloten naar een ander gastgezin te verhuizen. Het duurde wel een paar dagen voor de pijn uit m’n hart verdwenen was.