Het is stil in Kiev. Er zijn nauwelijks voetbalfans. Mijn hostel is leeg, ik ben de enige gast. De Oekraïners zijn teleurgesteld, want ze hadden gehoopt op hordes toeristen. Dinsdagavond liep ik te wandelen bij de fanzone toen m’n vader belde. “Heb je die rellen gezien?”
“Nee, niks van gemerkt, ik zat bij een balletvoorstelling.” Maar ik wist natuurlijk wel meteen waar die rellen over gingen: de omstreden taalwet. In Oekraïne, het land dat zolang overheerst is door de Russen, wil men het Russisch de officiële regionale taal maken naast het Oekraïns. Het is een dolksteek voor vele Oekraïners. Ze doen al zoveel moeite om hun eigen taal te behouden en dat terwijl het land wordt overspoeld door Russische films en popmuziek.
Het telefoontje van m’n vader was het zoveelste paniekbelletje uit Nederland. Het klopt, er is hier inderdaad veel aan de hand en je moet voorzichtig zijn. Maar kunnen we ook even denken aan al die Oekraïners die zo ontzettend hebben uitgekeken naar het EK? Het was hun kans om met Europeanen in contact te komen, Engels te oefenen, te laten zien hoe trots ze zijn op hun keuken, op hun tradities, op hun land.
Niemand in Nederland snapt hoe de Oekraïner zelf lijdt onder het corrupte systeem en hoe graag ze dit zouden willen veranderen. Ze willen niet gedomineerd worden door Rusland.
Nederland lijkt zich alleen te focussen op schandalen. De negatieve berichtgeving is totaal doorgeslagen en daarom komt nu niemand meer naar het EK. Wie heeft er nog mededogen met de gewone Oekraïner? De man die de ramen van zijn café beplakte met stickers van koeien omdat hij zo graag Oranjesupporters wilde ontvangen?
Moet je voorstellen: je wordt bijna overgenomen door een vijandig buurland, je eigen taal wordt bedreigd én niemand wil naar je EK-feestje komen. Wat een drama. We mogen Oekraïne nu niet in de steek laten.