6 augustus 2012

“We zouden zo weer op vakantie kunnen”

Omdat ik zelf ondertussen ook begin te verlangen naar vakantie en de geur van zeewater, besluit ik naar een andere grensovergang te gaan. In IJmuiden vertrekken dagelijks ferry’s vol auto’s naar New Castle, dus daar kan ik misschien ook kofferbakken bekijken. Onderweg naar de haven eet ik een haring. Als ik weer achter het stuur zit merk ik dat ik een verkeerde afslag heb genomen. Ik ben namelijk aangekomen bij de Felison Cruise Terminal, waar een grote groep zongebruinde bejaarden naar buiten komt. Ze verdwijnen allemaal een bus in. Ik besluit toch even uit te stappen. “Komen jullie ook van dit schip af?” vraag ik aan twee niet-bejaarden op een bankje.                                                                       

“Jazeker,” zegt Hanneke (52) uit Deventer. Haar man Ruud (57) zit naast haar met een e-reader in z’n hand, op het hoesje staat een foto van het stel. Ze hebben vier kinderen die allemaal al het huis uit zijn.                                                            

“De afgelopen week hebben we met z’n tweeën een cruise gemaakt naar Engeland, Frankrijk en Spanje. ’s Nachts varen en ’s ochtends van de boot af om excursies te maken. Het was zo’n relaxte vakantie, want je komt op veel verschillende plekken zonder dat je je koffer hoeft uit te pakken.” Ruud glimlacht. “Het was heerlijk.” In het dagelijks leven werkt hij als applicatiebeheerder. Als ik zeg dat ik geen idee heb wat dat inhoudt, mengt Hanneke zich in het gesprek. “Dat is ook ingewikkeld. Het is zoiets als een ICT-er.” Ik knik, maar dan weet ik het eigenlijk nog niet. ICT’er is zo’n woord dat ik nodig eens moet googlen.                                                                                               

Hanneke zelf is gastouder. “Wij zijn een crisispleeggezin,” vertelt Ruud, “voor kinderen die acuut uit hun thuissituatie weg moeten. We hebben nogal een heftige tijd achter de rug. Vandaar dat we echt toe waren aan een ontspannen vakantie.”                                                                                                                      

“Maar daar hoeven we het nu niet per se over te hebben,” onderbreekt zijn vrouw hem.                                                                                                                        

Ik antwoord dat het me pittig lijkt: zit je ’s avonds op de bank tv te kijken, worden er opeens kinderen bij je bezorgd.                                                                                   

“Dat is juist heel mooi!” zegt Hanneke verontwaardigd. “Dat je die dan kunt opvangen. Maar goed, het hoogtepunt van de vakantie was dus Stonehenge. Zo geweldig! En zo’n cruise is ideaal om even met z’n tweeën weg te zijn.”                       

Ik zeg dat ik het helemaal begrijp. “Maar word je af en toe niet gek van elkaar in zo’n hut op een boot? Ik bedoel, je kunt er ook niet zomaar af.”                         

Hanneke begint te lachen. “Wat een brutale vraag! Nee hoor, we zijn al dertig jaar getrouwd en we hebben het juist heel erg fijn.” Ruud vult aan: “We zouden zelfs meteen nog een keer op vakantie kunnen.”                                                           

Achter ons stopt een auto. Zoon Daan (22) is gearriveerd. Liefdevol omhelst hij zijn ouders. “Wilde jij niet mee op vakantie?” vraag ik.                                    

“Hij mocht niet mee!” roept Hanneke. “Ik wilde niet mee,” bromt Daan. “Maar ik vind het wel leuk om ze op te halen.” En met een grote armzwaai legt hij de koffers in de achterbak.

© Iris Koppe | website: Alain Otjens