7 augustus 2012

“De bemanning vindt het fijn als je er mooi uitziet”

Nog steeds bij de Felison Cruise Terminal in IJmuiden raak ik in gesprek met Ben (78) en Dini (76). Ze zijn een minuut geleden met koffers en al afgezet door hun buren. Over een paar uur vertrekt de boot. Zoals wel vaker bij mensen op leeftijd zijn ze ruim op tijd. Oftewel, véél te vroeg. Maar daarom hebben ze wel tijd voor een praatje.

“Eigenlijk wonen we slechts vier maanden per jaar in Nederland. Voor de rest zitten we in Spanje. Oorspronkelijk komen we uit Almere,” vertelt Dini en met haar gelakte nagels glijdt ze door haar blonde haar. Ze is goedlachs en komt energiek over.

“Maar eigenlijk zijn jullie Amsterdammers,” raad ik. Dini kijkt me een beetje verbouwereerd aan. “Hoe weet jij dat?” Tsja, soms hoor ik dat soort dingen.                                                                                                                                    

Het gepensioneerde stel heeft een geschiedenis met boten. Ben werkte vroeger op de Holland-Amerika lijn. “Als ik langer dan een week de zee op moest, nam ik Dini mee. Het waren prachtige reizen, vol avontuur. Er was theater, muziek, dans. Iedereen hing aan de bar. Soms zat ook Prinses Margriet aan boord, zij is natuurlijk het petekind van de Nederlandse koopvaardij.”                                    

Dini heeft ook goede herinneringen aan die tijd. “Ik zat de mensen op het schip echt te vermaken, ik ben namelijk pianiste. Er waren destijds zeven vleugels aan boord. Na afloop zat ik urenlang met mensen te kletsen. Ik had het genre van Amsterdam, dat gezellige, weet je wel.”                                                           

De twee gaan een negendaagse cruise maken,  en zullen onder andere een bezoekje brengen aan Bilbao, in Spanje. “Zijn we in Nederland, gaan we wéér richting Spanje,” lacht Dini. “Maar weet je, Spanje is een heerlijk land. Vanwege de zon natuurlijk. En omdat het zo voordelig is. Je kunt daar voor negen euro uit eten, toch Ben? Inclusief wijn hè? Hier kost dat vierendertig euro.”                                   

Ben knikt. Ik vraag hem of het leven op zo’n cruiseschip erg veranderd is in vergelijking met vroeger. “Het schip schommelt niet meer!” roept hij. Zijn blauwe ogen beginnen te stralen. “Dat is een hele grote verandering.”                                   

Dini onderbreekt haar echtgenoot: “Ja, jij gaat het nu meteen weer hebben over de technische aspecten. Terwijl het meest opvallende is dat de oudere mensen op het dek zijn verdwenen. Er zijn nu zelfs kinderen van twee jaar oud aan boord! Het is een familie-uitje geworden. Dat was het vroeger niet.”                       

Wat nemen jullie zoal mee in je koffer? wil ik weten. Ben begint in zijn bagage te rommelen. Hij heeft zijn smoking bij zich. Dini vooral mooie avondkleding. “Het is wel de bedoeling dat je er een beetje goed uitziet op zo’n boot. Dat vindt de bemanning fijn. Kijk, hier is mijn galajurk.” Ze ritst een tas open. “Maar ik heb ook een badpak en een korte broek bij me, hoor. Ik loop niet de hele tijd in gala.”

© Iris Koppe | website: Alain Otjens