11 augustus 2012

“We hebben twintig paar schoenen bij ons”

“Vier paar schoenen per persoon,” rekent Carla (50). “In totaal zijn dat twintig paar schoenen. Oftewel, veertig losse exemplaren.” We staan in het ochtendzonnetje bij de Felison Cruise Terminal in IJmuiden. “Voor negen dagen dus,” vervolgt ze.                                                                                                                       

Ik kijk in een rode plastic tas. “Is dat niet een beetje veel?” Het gezin heeft geen wereldreis achter de rug. Slechts een cruise van negen dagen. En eigenlijk verwacht je dan dat ze helemaal geen schoenen bij zich hebben, je hoeft in principe namelijk niet van het dek af.                                                                                   

“Ja, maar we hebben ze wel allemaal nodig gehad,” zegt Carla, die in het dagelijks leven bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg werkt. Uit de koffer worden plotseling een hele hoop gele tasjes getoverd. “Die hebben we in Engeland gekocht, toen we daar even aan wal gingen,” vertelt dochter Femke (20). “Ik wil ze gebruiken voor een act met een dansje. Ik heb namelijk een eigen dansschool.” Vriend Thijs (21) kijkt haar trots aan en legt zijn hand op haar schouder.

Het gezin komt uit Den Dungen. Nog nooit van gehoord, zeg ik. Vader Ton (53), werknemer bij de ambtelijke belastingdienst, begint te lachen. “Tuurlijk weet je waar dat is! Je kent toch wel Maaskantje? Van New Kids? Dat ligt daar vlakbij. Bij ons in de straat zijn de opnames gemaakt.”                                                           

“Dus jullie dorp wordt nu helemaal onder de voet gelopen door New Kids-groupies?” vraag ik. “Daarom zijn jullie deze boot op gevlucht.”                                               

Ton schudt zijn hoofd. “Nee hoor, met al die fans valt het wel mee. We zijn vrijwillig op cruisevakantie gegaan.”

“Vooral de shows aan boord waren te gek,” vertelt dochter Neeltje (18). “Er was dans, een illusionist en een act met een fietsje. We hebben ook veel in de lounge gezeten om te chillen.”                                                                                   

Werden jullie niet af en toe kotsmisselijk? Niemand zeeziek geweest?                       

“Ja, we hebben één hele onstuimige nacht gehad. Neeltje en ik waren behoorlijk misselijk,” herinnert Carla zich, “Het was bij de Golf van Biskaje, daar heb je een gigantische onderstroom.”                                                                                   

Neeltje ritst de tas met alle schoenen weer dicht, maar zo gemakkelijk komt ze niet van me af. Ik wil toch weten wanneer die veertig schoenen precies van pas kwamen.                                                                                                            

“Nou, er waren twee gala-avonden,” begint de achttienjarige op te sommen, “Een stel slippers voor bij het zwembad. Eén paar normale schoenen. En natuurlijk sneakers voor in de gym.”                                                                                   

“Ja, er was zo’n geweldige fitnessruimte,” onderbreekt Carla haar dochter. “Daarom had ik de hele tijd zin om te sporten. Prachtig, dan stond je op zo’n Zero-G Fitness-strider, en dan keek je uit over de hele oceaan. Overal waren namelijk ramen. Wat mij betreft was ik nog een week op die boot gebleven.”                       

Neeltje had wel weer zin om naar huis te gaan. Ze miste haar vriendje. “Femke had tenminste Thijs bij zich. Echt zo jammer dat die van mij er niet was. Maar ja, toen we boekten was het nog niet aan.”

© Iris Koppe | website: Alain Otjens